“ห้าทุ่มแบบนี้ ปล่อยให้ผู้หญิงกลับเองคนเดียว อันตรายสิ้นดี!” ผมกดปลายลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้ม หัวใจมันเต้นแผ่วลงทุกขณะเมื่อตาคมๆ ของผมเห็นชัดว่าเฌอกำลังถอยห่างออกไปทุกที
“ตอนนี้พวกเรากลับได้แค่แท็กซี่นะ เมากันทุกคน ใครเป่าก็คงโดน เดือดร้อนอีกทีคราวนี้คงไม่มีใครเขายอมลุกจากที่นอนขึ้นมาประกันตัวพวกเราหรอก” ไอ้เคนคล้ายอยากบอกอะไรผมสักอย่าง มันก็แค่พูดอ้อมๆ ไปแบบนั้น จนกระทั่งผมเห็นแท็กซี่ที่เปิดไฟว่างกำลังจอดรับคนที่เดินออกไปยืนรอรถเพียงลำพัง
แล้วขายาวๆ ของผมก็รีบก้าวออกไปตรงนั้น ออกแรงวิ่งเพื่อเข้าไปรั้งคนตัวเล็กที่เกลียดผมจะตายแต่อุตส่าห์มาช่วยเหลือในตอนที่ผมไม่มีใครเอาไว้ได้ทัน
“เราไม่มีรถกลับ ขอกลับด้วยคน” แล้วผมก็เป็นฝ่ายดึงประตูรถให้เปิด ก้มหน้ามองเฌอเล็กน้อย มีเพียงเสียงลมหายใจเบาๆ ที่พ่นออกมาก่อนที่เฌอจะก้าวขาเข้าไปในรถแต่โดยดี
“ไปไหนดีครับ” ผมมองท้องถนนด้วยสายตาว่างเปล่า ผมตั้งใจ
