ผมกลับมาหาเฌอเบลล์อีกครั้งในเช้าของวันใหม่ ผมยังเข้าออกคอนโดมิเนียมของเธอได้เหมือนทุกครั้ง อย่างน้อยๆ ก็โล่งใจอยู่บ้างที่ผมไม่ได้ถูกปิดตายการเข้าหาเธอในทุกๆ ช่องทาง
ปิ๊งป่อง~ ปิ๊งป่อง~ ปิ๊งป่อง~
ผมกดสัญญาณที่หน้าห้องซ้ำๆ แต่สิ่งที่ได้ตอบรับกลับเป็นความว่างเปล่า เหมือนว่าเฌอเบลล์จะออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว วันหยุดแบบนี้ ถ้าให้เดาที่ที่เธอจะไปก็คงเป็นบ้านของคุณยาย
หากเป็นเมื่อก่อน ผมคงรีบโทรหา และแม้ว่าจะไม่ได้เจอหน้า ผมก็คงได้ยินเสียงหวานๆ ที่เล็ดลอดมาตามสาย แต่ตอนนี้ผมทำแบบนั้นไม่ได้ โทรไปเขาก็คงไม่รับ ดีไม่ดีอาจจะเป็นการสร้างความรำคาญให้กับเฌอด้วยซ้ำไป
ผมยืนพิงแผ่นหลังกับประตูห้องเฌอ นิ้วยาวเหยียดเคาะเบาๆ เป็นจังหวะอย่างคนที่กำลังใช้ความคิด พอคิดออกว่าผมควรทำยังไงต่อไป ผมตัดสินใจเดินออกมาจากคอนโดของเฌออีกครั้ง
ตามด้วยการขับรถมาจอดที่ร้านดอกไม้แทน
“ทางร้านยินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าอยา
