ผมก้าวขาออกมาจากห้องของเฌอเบลล์ด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ไม่ถูก
มือหนาดึงประตูปิดลงจนได้ยินเสียงล็อกอัตโนมัติจากด้านใน แต่ในยามที่ดึงสายตากลับ พบช่อดอกไม้ที่ถูกเหยียบจนกลีบดอกสวยๆ ของมันช้ำ ใจของผมมันสั่นแปลกๆ ถึงอย่างนั้นก็ยอมก้มลงเก็บแต่โดยดี
ช่อละสี่พันกว่าในช่วงเวลาที่เงินในกระเป๋าร่อยหรอลงมาก ผมได้แต่เค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ!
สงสารตัวเองนิดๆ ความพยายามครั้งแรกก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า เอาเถอะ ผมไม่ท้อหรอก จะพยายามต่อไป ผมมั่นใจว่าใจผมมันไม่กระจอกอย่างแน่นอน!
วันต่อมา
“…มึงช่วยอธิบายให้กูฟังชัดๆ อีกสักครั้งได้ไหมวะ มึงบอกกูว่ามึงจะไปไหนนะ” ไอ้บอสถามย้ำอีกครั้งในตอนที่ผมก้าวขาออกมาจากห้องน้ำ ใช้ผ้าขนหนูขยี้ผมพอหมาดๆ ก่อนจะปาใส่ตะกร้าแบบลวกๆ
“กูจะไปทำงาน ตอนนี้ได้งานแล้วด้วย”
“เมาข้าวพะแนงสูตรคุณยายของเฌออยู่หรือไง มึงเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมาวะ กูงงอ่ะ”
“พวกมึงก็รู้ว่
