ระหว่างนั่งอยู่บนรถพีรดนย์ก็ดึงมือนุ่มนิ่มไปกุมไว้ แล้วยกขึ้นจูบบ่อยครั้ง แม้เจ้าของจะพยายามดึงออกอย่างไรก็ไม่เป็นผล
“ดลคะ” ธิญาดาส่งเสียงดุเมื่อพีรดนย์ยกมือเธอขึ้นจุมพิตเบาๆ ด้วยริมฝีปากอีกครั้ง
“ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยล่ะครับ ผมตกใจนะ” ธิญาดาหมั่นไส้พ่อคนขวัญอ่อนเสียเต็มประดา จนอยากจะหยิกให้เนื้อเขียว แต่รู้ดีว่าหากทำอย่างนั้น คนที่จะโดนเอาคืนและเสียเปรียบก็คือตัวเธอเอง
“ตั้งใจขับรถสิคะ ปล่อยมือเกรซได้แล้ว”
“ไม่อยากปล่อย ก็มือเกรซทั้งนุ่มทั้งหอม ผมได้สัมผัสแล้วมีแรงขับรถ”
“แล้วตอนขับมาไม่มีเกรซ ทำไมขับได้ล่ะคะ”
“ก็ผมมีกำลังใจเพราะรู้ว่าขากลับจะมีเกรซนั่งมาด้วยไงครับ” ธิญาดาถอนหายใจกับการลื่นเป็นปลาไหลของ พีรดนย์
“เกรซจะถึงบ้านใช่ไหมคะ”
“ถึงแน่นอนครับเบบี๋” พีรดนย์หันมาส่งยิ้มและยักคิ้วกวนๆ ให้หนึ่งที ธิญาดาจึงเลือกที่จะเงียบเพราะพูดไปเขาก็ไม่ฟังอยู่ดี
เมื่อมาถึงคอนโดธิญาดาก็จัดการ
