กรพักตร์ไม่ได้กระจอกอย่างที่เธอคิด คริสารู้สึกหน้าร้อนผ่าวและอกแทบระเบิดกับสิ่งที่ได้พบเจอ เพราะลูกเลี้ยงของเธอไม่ได้เป็นไอ้กระจอกทำไร่ไถนาจนตัวดำไม่มีเงินมีทองเหมือนอย่างที่คิด
“ไป ไปกินข้าวกัน” กลกันต์เดินนำไปที่โต๊ะอาหาร ในขณะที่เพียงขวัญลอบมองเสี้ยวหน้าของกรพักตร์ด้วยความรู้สึกสงสัย เขารู้ว่าเธอเป็นใคร เขาเองก็เป็นลูกของกลกันต์ เหตุใดเขาถึงได้ไม่บอกความจริงกับเธอ เพียงขวัญรู้สึกน้อยใจเหลือเกิน จนพานโกรธเขาขึ้นมาในทันที
“เมื่อกี้หนูขวัญทักกรพักตร์เหมือนรู้จักกัน เรารู้จักกันด้วยเหรอ” กลกันต์เอ่ยถามเมื่อถึงโต๊ะอาหาร
“จริงด้วย เรารู้จักเขาด้วยรึ” คริสาเองก็สงสัย มองหลานสาวอย่างจับผิด
“ผมไปเป็นลูกค้าของร้านคุณขวัญบ่อย ๆ ครับ อาหารและขนมที่ร้านอร่อยจนผมติดใจน่ะครับ อีกอย่างก็คือผมชอบสั่งขนมที่ร้านคุณขวัญไปเลี้ยงเด็กกำพร้าน่ะครับ”
“เหรอคะ” คริสาพูดออกมาก่อนจะหันไปมองหน้าหลานสาว พลางคาดโ
