“งั้นขวัญขอตัวก่อนนะคะ ขวัญต้องไปเตรียมอาหารเย็นน่ะค่ะ” มื้อกลางวันผ่านไปแล้ว มื้อเย็นกำลังจะตามมา เวลาช่างเดินไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้เพียงขวัญไม่รู้ว่าจะบอกผู้เป็นป้าว่าอย่างไรดี
“ผมคิดถึงคุณ ขอให้ผมชื่นใจก่อนได้ไหม” เขากอดรัดเธอเอาไว้แน่น หอมแก้มเธอเสียฟอดใหญ่
“ไม่ได้นะคะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
“ผมมีสถานที่ที่จะไม่มีใครได้เจอเรานะ”
“ที่ไหนคะ” เพียงขวัญเอ่ยถามออกไปด้วยหัวใจระทึก
“บ้านของผมไง บ้านหลังน้อยของผม เดี๋ยวผมจะพาคุณเข้าไปชม”
“บ้านหลังน้อยของคุณ” เธอทวนประโยคก่อนที่เขาจะจูงมือเธอพาไปยังบ้านในสวนที่ปิดมาหลายปี เธอเคยเห็นบ้านหลังนี้ ยังเคยคิดว่ามันน่ารักดี แต่ไม่เคยเข้าไปเลยสักครั้งเพราะกลกันต์หวงมาก
“มันปิดมาหลายปีแล้ว ไม่มีใครเคยได้เข้ามาเลย แต่ทำไมสะอาดแบบนี้ล่ะคะ” เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย
“คุณพ่อให้คนมาทำความสะอาดให้ผมน่ะ”
“ก่อนหน้านี้มันถูกปิดเอาไว้ ฉันยังเคยเดินมาดูเลยนะคะ
