เวลาไม่เกินเที่ยงของวัน เหล่านักศึกษาของคณะวิศวกรรมศาสตร์ทั้งปีหนึ่งและปีสาม ก็ทยอยกันขึ้นรถบัสกลับบ้าน
หลังจากทริปริมทะเลจบลงด้วยความเหนื่อยอ่อนปนสนุกสนาน บรรยากาศในรถบัสขากลับกลายเป็นความวุ่นวายที่น่ารัก เสียงหัวเราะ เสียงแซว เสียงเพลงจากลำโพงบลูทูธของใครสักคนลอยกรุ๊งกริ๊งตลอดทาง นักศึกษาทุกคนต่างเอนหลัง หลับบ้าง ร้องเพลงบ้าง เล่นมือถือบ้าง บางคนก็แกล้งกันไปมาจนพี่เลี้ยงต้องหันไปมองด้วยความเอือม
โมเมนั่งพิงขวัญข้าวอย่างหมดแรง
“เฮ้อ เหมือนร่างจะเหลือแค่สามเปอร์เซ็นต์อะ แบตจะหมดแล้วแม่…” โมเมบ่น
“แล้วเล่นน้ำยาวเลยนี่ ไม่เหนื่อยก็บ้าแล้ว” ขวัญข้าวหัวเราะเบา ๆ
“เหนื่อยก็เหนื่อย แถมห่วงสวยอีกต่างหาก ขนาดเป็นตะคริวยังไม่ลืมจะโพสต์ท่าอยู่เลย” โมเมล้อเพื่อนพลางยกนิ้วเขี่ยแก้มเบา ๆ
“บ้า! ใครจะไปทำแบบนั้นล่ะ” ขวัญข้าวรีบปฏิเสธ หน้าแดงเถือกโดยอัตโนมัติ
“เออ ๆ เขินทำไมวะ หรือเขินเพราะตอนนั้นม
