หลังจากเดินกลับออกมาจากป่าร่วมกับเจ้าหน้าที่ เวธัสกับขวัญข้าวก็กลับถึงพื้นที่พักในเกาะ ไฟดวงใหญ่กลางลานสว่างไสวเหมือนต้อนเขาและเธอกลับมา และแม้จะไม่มีใครเปิดปากถามอะไรมากมาย แต่แววตาของหลายคนก็จับจ้องมายังร่างของทั้งคู่ด้วยความสงสัยโดยไม่ต้องเอ่ยคำ
รุ่นพี่คนหนึ่งที่รับหน้าที่ดูแลน้องปีหนึ่ง รีบเดินเข้ามาหาเมื่อเห็นขวัญข้าวในสภาพที่ไม่ต่างจากลูกหมาหลงทาง
“เป็นอะไรหรือเปล่าน้อง? เจ็บตรงไหนไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ขณะมองดูสภาพน้องสาวตัวเล็กที่ดูเหนื่อยล้าและซีดเซียวกว่าปกติ
ขวัญข้าวส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนฝืนยิ้มจาง ๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่หลงทางเฉย ๆ”
“แค่หลงทางก็เล่นเอาตกใจหมดเลยนะเนี่ย!” รุ่นพี่ถอนหายใจแรงก่อนจะยิ้มปลอบ “ไปพักเถอะ คืนนี้พวกพี่จะเฝ้ายามให้เอง ไม่มีอะไรให้ห่วงแล้ว”
ขวัญข้าวพยักหน้าเบา ๆ เป็นการขอบคุณ จากนั้นเธอก็หมุนตัวเดินจากมา
‘โมเม…’
ขวัญคิดถึงเพื่อนสนิทของเธอทันที มือ
