หน้าแผนกฉุกเฉิน โรงพยาบาลเอกพล เวลาหลังเที่ยงคืนบรรยากาศยังไม่คลี่คลายดีนัก
สองชั่วโมงที่ผ่านไป ทุกคนเหมือนวิญญาณล่องลอยในห้วงเวลาที่ไร้ทิศทาง ไม่มีใครพูด ไม่มีเสียงหัวเราะ มีเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงเครื่องวัดชีพจรที่แว่วมาเป็นระยะ
กระทั่งบานประตูห้องผ่าตัดเปิดออกอีกครั้ง…
คุณหมอในชุดคลุมผ่าตัดเดินออกมาด้วยสีหน้าอ่อนล้าแต่มั่นคง ทุกคนลุกพรวดขึ้นแทบจะพร้อมกัน
“อาการของคุณขวัญข้าวปลอดภัยแล้วนะครับ”
“การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี แม่และลูกอยู่ในความดูแลของทีมแพทย์เรียบร้อย”
เสียงถอนหายใจของทุกคนประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
โมเมถึงกับน้ำตาไหลพรากโดยไม่รู้ตัว เป้ยิ้มโล่งอกแล้วตบบ่าเพื่อนตัวเองเบา ๆ
เวธัสเดินตรงเข้าไปหาหมอ ดวงตาแดงแต่แววตาสื่อถึงความมุ่งมั่นและอ่อนโยน
“หมอครับ… ขอบคุณมากครับ… แล้วตอนนี้เธอจะย้ายไปพักฟื้นที่ไหน?”
คุณหมอชะงักเล็กน้อย “ตอนนี้เรากำลังจะพาไปที่ห้องพักรวมชั่วคราว รอเ
