ณ ห้องพักฟื้นพิเศษ เช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนลอดผ่านผ้าม่านสีครีม
เสียงนาฬิกาเดินแผ่วเบาในห้องที่ยังคงเงียบสงบ… จู่ ๆ เปลือกตาของขวัญข้าวก็ขยับเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ราวกับต้องใช้แรงทั้งหมดที่มี
มือบางของเธอเลื่อนลงไปแตะหน้าท้องแผ่วเบา… คล้ายต้องการความมั่นใจในสิ่งที่เธอรู้สึกก่อนสลบ
แต่แล้วเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยดังขึ้นทันที
“ลูกปลอดภัยขวัญ… ขวัญเองก็ปลอดภัย…”
ขวัญเบือนหน้ามาทางต้นเสียง ดวงตาของเธอสั่นระริก ก่อนจะมองไปรอบห้องด้วยความสับสนและตื่นตระหนกเล็กน้อย
เวธัสที่นั่งอยู่ไม่ไกล รีบลุกขึ้น เทน้ำใส่แก้วทันที แล้วเดินเข้ามาข้างเตียงอย่างระวัง
“กินน้ำก่อนไหม เดี๋ยวพี่ช่วย…”
แต่ขวัญขยับหน้าหนี ไม่ยอมรับน้ำจากเขา
เวธัสชะงัก… มือที่ยื่นแก้วค้างอยู่กลางอากาศ ใจเขาเหมือนถูกของแข็งบางอย่างกระแทกเข้ากลางอก
แต่คนตัวสูงก็พูดเสียงแผ่วลง “หาโมเมเหรอ?… โมเมไปทำธุระที่บ้าน พี่
