ช่วงกลางวัน ห้องผู้ป่วยวีไอพี
แสงแดดลอดม่านโปร่งบางเข้ามาแตะผิวเบา ๆ อุณหภูมิในห้องกำลังพอดี ไม่หนาวไม่ร้อน และไม่วุ่นวายเท่ากับหัวใจของใครบางคนในห้อง
เวธัสนั่งขัดสมาธิอยู่ปลายเตียง โต๊ะเล็ก ๆ ที่ยกมาจากมุมห้องถูกวางแฟ้มและสมุดเลคเชอร์เต็มไปหมด เขาตั้งใจเขียนรายงานที่อาจารย์สั่งมา พร้อมกับพยายามไม่เผลอมองคนป่วยบนเตียงที่ตอนนี้ก็นั่งพิงหมอนอยู่เงียบ ๆ
ขวัญข้าวนั่งนิ่ง มือกอดหมอนใบเล็กไว้แน่น แต่สายตากลับแอบเหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งจดจ่อกับงานอยู่หลายครั้ง
‘เขาจริงจังกับทุกเรื่องแบบนี้เสมอหรือเปล่านะ…’
หญิงสาวคิดในใจ สายตาหยุดอยู่ที่แววตาของเวธัสที่เวลามุ่งมั่นทำงาน มันสงบและดูอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด เธอเพิ่งเคยสังเกตเขาแบบนี้เป็นครั้งแรก อาจเพราะที่ผ่านมาไม่มีเวลาให้มอง หรือเพราะไม่อยากมอง…ก็ไม่รู้แน่ชัด
ขณะนั้นเองเธอเผลอจ้องนานเกินไปนิด จนเขาเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะเดียวกัน
ขวัญสะดุ้ง รี
