๓.๑๙
ผมวิ่ง วิ่ง และวิ่งไปยังชายชราผมขาวโพลนรัศมีเปล่งปลั่งในอาภรณ์ขาว พลันถึงตัว เขากลับชี้ยังช่องสี่เหลี่ยมเหมือนอุโมงค์ขนาดคนลอดให้คลานเข้าไปตามช่องนั้นโดยมีลมเย็นไล่หลัง จากนั้นเสียงดนตรีดังกระหึ่มสั่นสะเทือนทั่วทั้งอุโมงค์
ผมเห็นสิ่งหนึ่งส่ายเคลื่อนไหวไปมา นำพาสายตาให้จับจ้องยังวัตถุหนึ่ง มันคือกล่องโลหะเงาวับทรงสี่เหลี่ยมที่ปลายอุโมงค์แสนไกล
ไม่ทราบว่าทำไมผมต้องคว้าสิ่งนั้นวิ่งสุดชีวิต ไม่มีเวลาสนใจแม้จะเหลียวหลังมองยังอีกคนที่กำลังวิ่งไล่ตามมา
ผมเหนื่อยเหลือเกินแต่ต้องชะงักเมื่อถึงหน้าผา ไกลออกไปคือขอบฟ้าสีแดง มีลำแสงสีทองส่องลงจากฟ้าสู่พื้นดิน ขณะที่เบื้องหน้าผมคือหน้าผาสูงชันลึกสุดกู่ จึงเหลือเพียงทางสองแพร่งซ้าย-ขวาให้ตัดสินใจ ต้องรีรอเลือกไปทางซ้ายหรือขวาดี!
ผมปวดหัวเหมือนโดนค้อนปอนด์ทุบศีรษะ สะลึมสะลือตื่นจากฝันเมื่อกี้นี้เอง จำได้แม่นยำว่าคือฝันเดียวกับคืนย่างสู่เบญจเพ
