๒.๐๓
ผ่านไปนานหลายเดือนอยู่ เย็นวันหนึ่งหลังกลับจากซ้อมมวย ขณะกำลังเดินเข้าบ้าน ผมพบป้าปราณีแม่ของปวีณารออยู่ที่ห้องรับแขก ป้าทักประโยคแรกก่อนเลย
“ไปไหนมาจ้ะเนตร”
ผมยิ้มเอามือซ้ายเสยผมลูบถึงท้ายทอยแก้เขิน เพราะไม่รู้จะหลบตอบความจริงอย่างไรดีว่าหนีไปซ้อมมวยมา
ป้าปราณีคงรู้ว่าไม่ได้คำตอบแน่ จึงหยิบกล่องจากถุงผ้ายื่นส่งให้
“ป้าซื้อขนมกลีบลำดวนมาฝากจ้ะ ร้านนี้ทำอร่อยที่สุด เนื้อกรอบนุ่มหอมกลิ่นควันเทียนมาก ลองสักชิ้นก่อนกินข้าวได้นะ”
ขนมกลีบลำดวนบรรจุในกล่องพลาสติกใสมีสี่สี ขาว เขียว ชมพูและม่วง พอเปิดกล่องก็ได้กลิ่นหอมละมุนชวนทาน ผมหยิบสีขาวขึ้นชิม คำแรกก็ต้องทำตาโตร้อง
“อื้อหือ... อร่อยมากเลยครับป้า”
ขนมกลีบลำดวนกรอบ นุ่มในเหมือนละลายในปาก มันเกินห้ามใจ ผมจึงคว้าหมับสีม่วงกินอีกชิ้นอย่างเอร็ดอร่อย ขณะเคี้ยวตุ้ย ๆ ทำท่าจะหยิบอีกชิ้น ก็โดนป้าปราณีตีมือเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู
“พอก่
