๒.๐๔
เป็นเวลากว่าห้าเดือนแล้วที่ผมแอบหนีไปซ้อมมวย คิดว่าคงไม่มีใครรู้พฤติกรรมนี้หรอกนะ แต่แล้ววันหนึ่งก็เกิดเรื่องจนได้ เมื่อเด็กโรงเรียนวัดบางพระคู่อริที่เคยมีเรื่องกัน สืบรู้ว่าสมชัยและผมขี่มอเตอร์ไซค์ผ่านเส้นทางบ้านชาตรีเป็นประจำหลังสี่โมงเย็น
เย็นนี้ระหว่างขี่มอเตอร์ไซค์ไปซ้อมมวย ผมสะกิดสมชัยและชี้คู่อริสามคนที่ยืนรออยู่เบื้องหน้า
สมชัยพยักหน้าตอบรับ “สงสัยงานเข้าโว้ย”
ผมเอ่ยด้วยความตื่นเต้นบอกสมชัย ...ไม่มีความกลัวสักนิด
“เดี๋ยวคงได้ลองวิชามวยของจริงกันแหละ เผลอ ๆ เย็นนี้ไม่ต้องซ้อมมวยแล้วมั้ง”
“สามรุมสองนายไหวเปล่า” สมชัยหัวเราะ ไม่ส่อแวววิตกเช่นกัน
“สบายมากกก” ผมมั่นใจตอบ “เรียนมวยกว่าห้าเดือนแล้ว ขืนวิ่งตูดแจ้นกลับ ขายหน้าพ่อชาตรีตายแย่”
จำได้ว่าคนตัวใหญ่สุดชื่อเบิ้มโบกมือให้เราจอด แต่แล้วคนชื่อจ่อยที่ถูกผมถีบคางกึ่งสลบ เดินส่ายอาด ๆ เข้ามา
“ดับเครื่อง!” ไอ้จ่อยพูดสำเน
