๒.๐๗
ผมขึ้น ม. ๑ อายุสิบสามด้วยจุดเด่นที่นัยน์ตาคมโตไม่เปลี่ยน สูงผอมแต่แกร่งกล้าปราดเปรียว จึงได้รับคัดเลือกเป็นนักฟุตบอลประจำทีมโรงเรียน
ผมเล่นกองหน้าตำแหน่งปีกซ้าย อายุน้อยสุดแถมผอมมากเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมทีม แต่ความแกร่ง ความคล่องตัวในการเลี้ยงลูกและยิงทำประตู กลับโดดเด่นเป็นที่ชื่นชอบต่อผู้ชมมากกว่าใคร เมื่อถึงฤดูการแข่งขันกีฬาสีโรงเรียนปีนี้ จึงเป็นนักฟุตบอลให้ทีมสีแดงจนได้เข้ารอบชิงชนะเลิศกับทีมสีฟ้า
การแข่งขันรอบชิงชนะเลิศผ่านไปครึ่งแรก ทีมสีแดงตามหลังอยู่ ๑ ต่อ ๒ ครั้นเข้านาทีที่ ๘๖ ขณะทีมสีแดงยังคงตามอยู่ ๒ ต่อ ๓ ผมรับลูกที่ส่งโด่งแต่ไกล เลี้ยงเดี่ยวหลบผ่านมาได้สามคนห่างเขตโทษเพียงห้าเมตร ดวงตาผมลุกโชนมองยังประตูหมายตีเสมอในระยะหวังผล ทันใดนั้นเกิดปวดแป๊บที่ข้อเท้าอย่างแรงพร้อมถูกผลักล้มลง
กรรมการเป่านกหวีดให้เป็นลูกโทษ เพราะอีกฝ่ายเจตนาเข้ามาแทงบอลจากด้านหลัง
ผมนั่งบนส
