บทที่1 Don’t believe everything. you think.
793 คำ
บทที่1
Don’t believe everything. you think.
ปัจจุบัน...
“อ้วก!!! อ้วกกกก!”
“แค่กๆๆ อ้วก!!!”
“ชฎา! มึงไหวปะเนี่ยกูเห็นมึงเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วน่ะ ไปหาหมอไหม”
“ไม่เอาอะ กูไม่ชอบโรงพยาบาล...แค่กๆ”
“มึงไม่ชอบโรงพยาบาลแต่มึงต้องดูสภาพตัวเองตอนนี้ก่อนดิวะ มึงอ้วกแบบนี้มาหลายวันแล้วน่ะ กูว่ามึงไปหาหมอเถอะ”
“กูไม่ไป กูแค่เครียดนอนไม่หลับเฉยๆ เดี๋ยวกูนอนพักอีกสักนิดก็ดีขึ้นแล้วแหละ”
“มึงดื้ออะชฎา กูว่าไปหาหมอเถอะ”
“มีน...กูไม่เป็นไรจริงๆ”
ชฎาที่นั่งกอดถังชักโครกด้วยสภาพนั่งทรุดกับพื้นเงยหน้าขึ้นไปตอบเพื่อนสนิทอย่างมีนาที่กำลังยืนทำหน้าเป็นห่วงเธออยู่ที่ประตูด้วยสีหน้าอ่อนเพลียเต็มที
เธอเข้าใจว่าเพื่อนเป็นห่วงเธอมาก เป็นห่วงชนิดที่ว่ามานั่งเฝ้าเธอที่นอนซมอยู่ที่ห้องเกือบทุกวัน
แต่ถ้าจะให้เธอลุกขึ้นไปโรงพยาบาลที่เธอเกลียดเข้าไส้ละก็ เธอขอนอนตายที่ห้องดีกว่า เพราะเธอไม่ชอบโรงพยาบาลที่สุด แค่ได้กลิ่นเธอก็จะอ้วกแล้ว
“เมื่อกี้มึงจะออกไปเจอลูกค้าไม่ใช่เหรอ ไปเถอะไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอก กูแค่อ้วกเฉยๆ กินยานอนพักอีกสักนิด เดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”
ชฎาลุกขึ้นจากพื้นแล้วพิงขอบประตูบอกเพื่อนสนิทที่ทำหน้าเป็นห่วงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มบางๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินด้วยท่าทางอิดโรยออกจากห้องน้ำไปนอนพักเอาแรงที่เตียงอีกครั้ง
“มึงแน่ใจน่ะชฎาว่าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
“อื้ม...กูแน่ใจ”
ทันทีที่ศีรษะของเธอถึงหมอนเธอก็หลับตาลงพร้อมกับตอบคำถามของเพื่อนด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ถึงแม้ว่าลึก ๆ แล้วจะมีบางอย่างที่ทำให้เธอคิดมากจนใจสั่นไปหมดก็ตาม
แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็หันไปยิ้มบางๆ ให้เพื่อนอีกครั้งก่อนจะพูดว่า...
“กูแค่เครียดเรื่องหางานทำเฉยๆ”
“เฮ้อ~ เออๆ เอาที่มึงสบายใจเถอะ แต่ถ้าไม่ดีขึ้นมึงรีบโทรหากูเลยน่ะ”
มีนาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อนกับความดื้อรั้นของเพื่อนที่ไม่ยอมไปโรงพยาบาลจนถึงที่สุด จนสุดท้ายแล้วคนที่ต้องยอมแพ้ให้กับความดื้อของเพื่อนก็คือเธอ
“อื้ม...ไปทำงานเถอะปล่อยให้ลูกค้ารอนานเดี๋ยวมีปัญหาอีก”
“อืม”
หลังจากที่คล้อยหลังเพื่อนสนิทเดินออกไปจนพ้นประตูห้องแล้ว ชฎาก็ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วคิดเรื่องที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นที่สุดด้วยสีหน้ากังวลทันที เพราะถ้าเอาเข้าจริงๆ แล้วอาการที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้มันคิดดีไม่ได้เลย อีกอย่างเธอก็เหมือนจะนึกได้ว่าประจำเดือนของเธอนั้นขาดไปตั้งสองเดือนกว่าแล้ว
หนำซ้ำทุกอย่างมันก็พุ่งไปที่เรื่องที่เธอไม่อยากให้เกิดขึ้นหมดเลย ทั้งเรื่องคลื่นไส้ อ่อนเพลีย อ้วกแตกตอนเช้าและอีกสารพัดอย่างที่ทำให้เธอต้องนอนซมอยู่แต่ในห้องมาหลายวันอย่างตอนนี้...
“...”
จนเธอทนความคิดที่มันกำลังรบกวนเธอไม่ไว้ เธอเลยตัดสินใจลุกออกจากเตียง เดินไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่จากนั้นก็ลงไปที่ร้านสะดวกซื้อใต้คอนโดทันทีและหลังจากที่เธอซื้อบางอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็รีบขึ้นไปตรวจที่ห้องต่ออย่างไม่รอช้า
เธอใช้เวลาจดจ่อไม่นานผลที่เธอตรวจก็ปรากฏขึ้นต่อสายตาของเธอ...
!!!
เท่านั้นแหละเข่าทั้งสองข้างของเธอก็ทรุดลงกับพื้นพร้อมกับหัวใจที่สั่นระรัวทันที เพราะสิ่งที่เธอกำอยู่ในมือนั้นกำลังจะทำให้เธอลืมผู้ชายคนหนึ่งที่คอยวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเธอตลอดเวลาที่ผ่านมายากขึ้นไปอีกร้อยเท่าพันเท่า
“เป็นไปได้ไง”
น้ำเสียงเบาหวิวที่แสนจะเลื่อนลอยของชฎาถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากสีซีดที่สั่นระริกของเธออย่างเหม่อลอย...หลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือของเธอมันปรากฏขึ้นมาเป็นสองขีดอย่างน่าเหลือเชื่อ
ใช่แล้วเธอท้อง และมันก็น่าเหลือเชื่อมากด้วย เพราะตลอดเวลาที่เธอมีอะไรกันกับคนคนนั้น เขาและเธอก็ป้องกันมาโดยตลอด แม้กระทั่งคืนสุดท้ายที่จะจบความสัมพันธ์ เขาคนนั้นก็ไม่ลืมที่จะป้องกัน
แต่...
“เธอท้องได้ยังไงชฎา?”
- ผู้เขียน
