บทที่15
อารมณ์อ่อนไหว
ตึกๆๆๆๆ
ปั่ง!
“ชฎา! เป็นอะไรหรือเปล่า?” ผมวิ่งออกจากลิฟต์แล้วเปิดประตูห้องจนเกิดเสียงดังปังเพราะไปกระทบกับผนังห้องก่อนจะวิ่งหน้าตาตื่นไปหาชฎาที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับจับใบหน้าของเธอหันซ้ายหันขวาดูความผิดปกติอย่างร้อนรน
“นี่! หยุด ๆ เป็นอะไร ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”
ชฎาดึงมือของผมออกแล้วทำหน้าตึงใส่ผมที่โผเข้าหาตัวเธอแถมยังจับแก้มเธอจนแก้มช้ำแดงไปหมดก่อนจะถลึงตาดุผม
ยัยนี้นี่ คนอุตส่าห์เป็นห่วงรีบมาน่ะเว้ยแล้วทำไมทำหน้าทำตาแบบนั้นว่ะ
“แล้วเมื่อกี้เจ้าหน้าที่โทรหาฉันให้รีบกลับมา”
“ก็เดี๋ยวเขาจะปิดเวลาเยี่ยมแล้วเดี๋ยวนายเข้ามาไม่ได้ อีกอย่างฉันโกรธน่ะที่นายหายไปไม่บอกฉันก่อน วันหลังถ้าจะออกไปข้างนอกบอกฉันก่อนสิ ฉันตื่นมาไม่เห็นนายในห้องรู้ไหมว่ามันน่ากลัวอะ
เรื่องแค่นี้เองเหรอว่ะ ไอ้สัสเอ้ยผมก็นึกว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะน้ำเสียงเจ้าหน้าที่เม
