บทที่20
ผลของการรู้สึกมากไป
“…”
“…”
หลังจากที่ฉันขึ้นมานั่งบนรถแล้ว และตอนนี้ก็กำลังมุ่งหน้ากลับคอนโด แต่รู้อะไรไหมหลังจากที่เราทั้งคู่ขึ้นรถมา ในรถก็เงียบกริบ เงียบชนิดที่ว่าได้ยินแค่เสียงแอร์ของรถและเสียงหายใจแรงๆ ของคนข้างๆ ที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ซึ่งกำลังจ้องไปที่ถนนด้วยสายตานิ่งเรียบแต่แอบแฝงไปด้วยความคุกรุ่นไม่หาย
อืม พูดง่าย ๆ ก็คือ ตฤณยังมีท่าทีโมโหไม่หายนั้นแหละ แต่แค่ไม่หันมาใส่อารมณ์กับฉัน เหมือนเลือกที่จะนั่งหงุดหงิดคนเดียวมากกว่า
Rrrr
ครืดดด ครืดดด
ใครโทรมาตอนนี้เนี้ย?
ฉันรีบควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าทันทีที่มีคนโทรเข้ามาเพื่อจะเอาออกมาดูว่าใครโทรเข้ามาในเวลานี้ เพราะฉันกลัวคนข้างๆ เขาจะหันมาดุที่เสียงโทรศัพท์ของฉันมันดังรบกวนการขับรถของเขา
แต่บ้าเอ๊ย ฉันหาเท่าไหร่ก็หาโทรศัพท์ตัวเองไม่เจอไม่รู้ว่าโทรศัพท์มันไปมุดอยู่ตรงไหนของกระเป๋าผ้าใบ
“เมื่อไหร่เธอจะควานหาโท
