บทที่25
การหายไปที่ไม่มีการร่ำลา
เนิ่นนานหลายนาทีที่ตฤณจูบปากของฉันอย่างอ่อนโยน จูบครั้งนี้มันเป็นจูบที่ฉันรู้สึกว่ามันทั้งอ่อนโยนแล้วก็ละมุนที่สุด ฉันไม่อยากให้เขาผละมันออกเลยอยากให้เขาจูบฉันต่อไปเรื่อย ๆ จูบจนปากเปื่อยก็ได้ ไม่รู้สิ ฉันชอบความรู้สึกตอนนี้ยังไงไม่รู้
หึ ฉันคงจะสับสนกับเขาจนเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ
“อยากได้อะไรก่อนกลับไหม?”
“…”
“ชฎา...ชฎา...ชฎา!!”
“หะห้ะ? คุยกับฉันเหรอ” ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดก่อนจะหันขวับพร้อมใบหน้าที่งุนงงไปทางตฤณที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัยซึ่งเขากำลังอยู่ในท่าเตรียมเปิดประตูลงจากรถ ฉันที่เห็นแบบนั้นก็เลยปรายตามองไปนอกรถดูว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน สรุปคือรถของเราจอดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อแถวคอนโด นี่ฉันมัวแต่นึกถึงภาพที่โดนตฤณจูบบนเรือเป็ดนั้นจนเหม่อลอยไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวขนาดนี้เลยเหรอ
บ้าจริงๆ เลย หวั่นไหวแค่กับจูบที่รู้สึกว่ามันแปลกไปจากเดิมทำไมกัน ฉันไม่ควร
