บทที่26
ตามหาพลิกแผ่นดิน
@คอนโดตฤณ
หลังจากที่อยู่สถานีตำรวจเป็นชั่วโมงก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้ครบ24ชั่วโมง ผมก็กลับมาที่คอนโดของตัวเอง
แต่แม่งพอเดินเข้ามาในห้องที่เคยมีชฎาอยู่แล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่มีเธออยู่มันทำให้ผมโคตรรู้สึกเคว้งคว้างฉิบหาย ทุกพื้นที่ในห้องที่เห็นตอนนี้ผมเห็นแต่ภาพของชฎาอยู่เต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นบนโซฟานั้นที่เรานั่งดูหนังกันแล้วเธอร้องไห้เพราะสงสารนางเอกที่ดู ห้องครัวที่เราเคยทะเลาะกันเพราะเรื่องทุเรียน ห้องนอนของเธอที่ผมเข้าไปนอนกอดเธอ คือแม่งผมเกลียดความรู้สึกตอนนี้ฉิบหาย มันคิดถึง เป็นห่วง อยากตามหาแต่ก็มืดแปดด้านเพราะไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน
หึ ความรู้สึกอึดอัดที่หาทางออกไม่ได้มันเป็นแบบนี้เหรอวะ โคตรน่าสมเพชตัวเองฉิบหายเลยวะ
พรึบ!
“เฮ้อ~”
2สัปดาห์ต่อมา
“ตำรวจว่าไงบ้างวะ”
“ไม่มีเบาะแสอะไรเลย” ผมนั่งลงตรงข้ามไอ้เธียรแล้วตอบมันด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่ายปนเครียด ผมเห
