บทที่27
ความบังเอิญที่แสนวิเศษ
“ชฎา” ผมเรียกชื่อของคนตรงหน้าที่ยืนห่างจากผมประมาณสี่เมตรด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเธอจริงๆที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ ซึ่งชฎาเองก็ดูเหมือนจะตกใจเหมือนกันที่เห็นผมยืนอยู่ตรงนี้เพราะร่างบางของเธอดูเหมือนจะแข็งค้างไปโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเหลือบตามองเด็กที่อยู่กับผมแทน
จึก ๆ
“คุณลุง คนนั้นคือแม่หนูเองค่ะ สวยไหมคะ” เด็กสาวข้างล่างสะกิดมือของผมแล้วชี้ไปที่ชฎาอย่างภาคภูมิใจถึงความสวยของแม่ตัวเอง ผมเลยยิ้มให้เด็กน้อยข้างล่างแล้วชวนเธอเดินไปหาแม่ของเธอ
“เราเดินไปหาแม่ของหนูกันไหมครับ”
“ค่ะ”
ผมจูงมือสาวน้อยข้างล่างเดินไปหาแม่ของเธอที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ผมไม่อยากจะพูดเลยว่าในขณะที่ผมกำลังเดินไปหาชฎาหัวใจของผมมันเต้นแรงขนาดไหน ใช่ ผมดีใจและตื่นเต้นมากที่ได้รู้ว่าชฎาปลอดภัย ที่สำคัญเด็กผู้หญิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงชฎาคนน
