17
1449 คำ
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“ไม่อยากยุ่งหรอกค่ะ ถ้าคุณพ่อกับคุณแม่ไม่ขอร้องให้มาช่วยดูแล” เธอรินน้ำให้เขา พลางพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน
“ดื่มน้ำค่ะ” เธอจ่อน้ำที่ปากของเขา โดยใช้หลอดดูดเพื่อความสะดวกในการดื่ม
พสุธายอมดื่มน้ำแต่โดยดีเพราะเขากระหายน้ำ แต่พอดูดน้ำเข้าไปก็ต้องสำลักเพราะคอแห้งมาก
“แค่ก แค่ก แค่ก”
“ไม่ต้องรีบค่ะ ค่อยๆ ดูด” เธอทำเสียงดุแต่ปนไปด้วยความห่วงใย
“พูดเหมือนโดนบังคับให้มาดูแล ไม่ต้องก็ได้นะ”
“คุณพ่อกับคุณแม่เป็นห่วงพี่มากนะคะ นี่คุณแม่ทำอาหารอร่อยๆ หลายอย่างฝากมาให้พี่กินด้วยค่ะ”
“ไม่จำเป็น”
“พี่คงลืมไปว่าเลือดในกายของพี่ตอนนี้มีเลือดของพ่ออยู่ด้วย ถ้าคุณพ่อไม่ช่วยบริจาคเลือดให้ พี่คงตายไปแล้ว”
“งั้นก็เอาคืนไป”
“พูดเหมือนเด็กเล่นขายของ ปกติพี่ดินเป็นคนมีเหตุผลนี่คะ”
“พี่” พสุธาพูดไม่ออก พลางกัดปากตัวเอง
“พี่ต้องแยกแยะให้ออก ย่านราอาจจะดีกับพี่ แต่เขาอาจจะไม่ดีกับคุณแม่ พรากพี่มาจากคุณแม่ คุณแม่ทุกข์ใจและป่วยเป็นโรคซึมเศร้าอยู่หลายปี นี่คือประวัติการรักษาคุณแม่ ถ้าคุณแม่หนีไปกับผู้ชายคนอื่นแบบที่ย่านราพูดจริง ๆ ก็น่าจะมีความสุขสิคะ จะไปพบจิตแพทย์ทำไม”
“เพราะหนีไปแล้วนึกว่าจะเจอผู้ชายที่ดี แต่ไม่ดีไง”
“ผิดค่ะ คุณพ่อธรดีมาก ดีมากถึงมากที่สุด ดีกว่าผู้ชายหลายคนในชีวิตนี้ที่นิลเจอมาเสียอีก ไปสืบประวัติคุณพ่อได้เลยว่าไม่เคยทำเรื่องเลวร้าย มีแต่ทำความดี ชอบทำบุญทำทาน แล้วที่สำคัญก็ช่วยเหลือคนอื่นไปทั่ว”
“หุบปาก”
“พี่ต้องฟังค่ะ คนที่ดีกับเราอาจจะไม่ดีกับคนอื่นก็ได้ สิ่งที่นิลพูดกับพี่ไม่ใช่ให้พี่เกลียดคุณย่านราของพี่ แต่อยากให้พี่ยอมรับความจริงที่ว่าคุณแม่ไม่ได้เกลียดพี่ ไม่ได้ทอดทิ้งพี่ และออกตามหาพี่มาตลอด แต่คุณย่านราพามาซ่อน อื้อ...” เสียงของนิลรัตน์หายเข้าไปในลำคอ เมื่อเขาคว้าเธอมาบดจูบปิดเสียงช่างเจรจานั้นของเธอเอาไว้
เธอถึงกับตาโต รีบผละออกห่าง เช็ดริมฝีปากตัวเองไปมา ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู
นิลรัตน์เม้มปากก่อนที่จะวิ่งหนีออกมาจากห้อง ในขณะที่พสุธาได้แต่นอนอึ้งอยู่บนเตียง
เขาทำท่าจะเรียกเธอเอาไว้ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจ ให้เธอหนีไปแบบนี้ก็ดีแล้ว เธอจะได้เลิกยุ่งกับเขาสักที
รอให้หายดีเขาจะไปตามสืบหาความจริงแน่นอน
ถึงแม้ว่าบิดามารดาจะไม่ได้มาเยี่ยมเยียนแต่ก็ยังส่งตัวแทนมาอยู่ดี และตัวแทนก็นำอาหารของมารดามาให้เขากินทุกวัน
หลังจากโดนจูบวันนั้นเธอก็เงียบขรึมลงไปมาก ไม่พูดหยอกล้อกับเขาเหมือนก่อน เขาเองก็ไม่เคยล่วงเกินผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน นั่นทำให้เขาเองไม่ออกฤทธิ์ออกเดชอะไรกับเธออีก
“เขาไม่คิดจะมาเยี่ยมกันเลยเหรอ”
“คะ เขาไหน” นิลรัตน์ที่กำลังเก็บจานชามเพื่อนำไปล้าง หลังจากให้เขารับประทานอาหารเสร็จเอ่ยขึ้น
“เธอก็รู้ว่าใคร”
“คุณพ่อกับคุณแม่เหรอคะ”
“...” เขาไม่ตอบแต่ก็เป็นคำตอบว่าเขาถามถึงใคร
“ความจริงคุณพ่อคุณแม่มาเยี่ยมพี่ทุกวันนะคะ”
“ไม่เคยเห็น”
“มาเยี่ยมตอนหลับ มายืนอยู่หน้าห้อง แค่เห็นหน้าพี่แม่ก็ดีใจแล้ว” เสียงของคนตรงหน้าสั่นระริกเล็กน้อย
“เป็นอะไร”
“พี่มันคนเฮงซวย” เธอโถมเข้าหาทำท่าจะรัวกำปั้นใส่เขา ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“เฮ้ย! เป็นอะไร”
“พี่รู้ไหมว่าแม่ทรมานใจแค่ไหน แม่เฝ้าตามหาพี่ คิดถึงพี่ ร้องไห้ทุกวัน ต้องกินยานอนหลับมาตั้งหลายปีแล้ว พี่เอาไปดูเลย” นิลรัตน์ยื่นคลิปวิดีโอใส่มือเขา ก่อนจะวิ่งร้องไห้ออกมาจากห้องพักผู้ป่วย
พสุธาค่อย ๆ เปิดคลิปวิดีโอนั่นดู ในคลิปมีวันที่ถ่ายขึ้นมาด้วย เป็นภาพเหม่อลอยร้องไห้ของมารดา และไม่นานบิดาก็มาปลอบ ภาพนั้นมองยังไงก็เห็นว่าเป็นภาพแอบถ่าย
นิลรัตน์ที่ออกมาจากห้องพักคนป่วยของเขาปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะยิ้มออกมา ต้องเล่นใหญ่แบบนี้แหละเขาถึงจะหวั่นไหว ไม่ใช่เฉยชาเหมือนก่อน
ดีที่เธอแอบถ่ายรูปมารดาบุญธรรมกับบิดาบุญธรรมเอาไว้ ตอนแอบเห็นพวกท่านเศร้า เธอก็เศร้าตามไปด้วย แล้ววันนั้นคิดอย่างไรไม่รู้ หยิบมือถือมาถ่ายคลิปมาเรื่อย ๆ และเก็บเอาไว้ คิดว่าสักวันอาจจะต้องใช้ประโยชน์ และที่สำคัญก็คือมันทำให้เธอมีแรงฮึดที่จะตามหาพี่ชายที่หายสาบสูญไปให้จงได้
คนด้านนอกลุ้นระทึก ส่วนคนด้านในนั้นน้ำตาซึม ดูคลิปไปเรื่อย ๆ แล้วเขาก็ถึงกับหัวใจสั่นสะท้าน
ย่านราเลี้ยงเขามาด้วยความรัก ท่านดีกับเขาก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะดีกับแม่ของเขา
เขาปิดคลิปพวกนั้น ก่อนจะนอนนิ่ง ยังมีที่ค้างคาใจอีก ชายหนุ่มถอดเข็มน้ำเกลือ ก่อนที่จะออกจากโรงพยาบาล นิลรัตน์เข้ามาในห้องพักผู้ป่วยอีกครั้ง แต่ปรากฎว่าพสุธาหายไปแล้ว เธอถึงกับอ้าปากหวอ ตกใจแทบสิ้นสติ
“คุณพ่อคะ คุณแม่คะ พี่ดินหนีออกจากโรงพยาบาลค่ะ” เธอรีบโทร. หาบิดามารดาบุญธรรม คิดไปว่าพสุธาอาจจะไปหาพวกท่าน แต่ปรากฏว่าไม่ได้ไป พอโทร. ไปหาพ่อเลี้ยงอินทร์กับแม่เลี้ยงจันทรา ก็พบว่าพสุธาเองก็ไม่ได้ไปหาเช่นกัน นั่นทำให้ทุกคนร้อนใจเป็นอันมาก
พสุธาหายไปหลายวันแล้วทำให้คนเป็นพ่อแม่กินไม่ได้นอนไม่หลับ แต่คนที่คิดว่าเขาจะต้องกลับมาคือนิลรัตน์ หลังจากหายตกใจแล้ว นิลรัตน์ใคร่ครวญนิสัยของพสุธา เขาเป็นคนจริงจังกับชีวิต หลังจากคิดใคร่ครวญและหายโศกเศร้าเสียใจเรื่องย่านรา เขาน่าจะคิดว่าควรจะสืบหาความจริงต่อไปเช่นไร เธอจึงรอเขาอย่างใจจดจ่อ คิดว่าเขาต้องกลับมาแน่
กลับมาพร้อมความจริงที่พสุธาจะต้องเข้าใจบิดามารดาอย่างแน่นอน
เธอเดินเล่นอยู่หน้าบ้าน ซึ่งเป็นบ้านของบิดามารดา ซึ่งตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม แล้วจู่ ๆ คนที่อยู่ในห้วงความคิดอยู่ตลอดเวลา ก็โผล่หน้ามาแบบที่เธอไม่ทันตั้งตัว
“พี่ดิน” เธออุทานออกมา เมื่อเขามายืนประจันหน้าอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงห้าก้าว
เขาดึงเธอมากอดแนบอก ก่อนที่จะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปในบ้าน สีหน้าจริงจังของเขาทำให้เธอรู้สึกตกใจ
“พี่ดิน” นิลรัตน์วิ่งตามเขาเข้าไป เห็นสีหน้าของเขาแล้วคิดว่าเขาจะมาทำร้ายมารดาบุญธรรมของเธอ
“ห้ามทำอะไรคุณแม่นะคะ” นิลรัตน์กางปีกปกป้องมารดาบุญธรรมที่นั่งเหม่อลอยร้องไห้อยู่คนเดียวในสวนหลังบ้าน ส่วนบิดานั้นไปทำอาหารอร่อยๆ ให้กิน ส่วนเธอนั้นกำลังครุ่นคิดว่าจะช่วยคนทั้งสองอย่างไร แม้จะมั่นใจว่าพสุธาจะต้องรู้ความจริงในที่สุด แต่ท่าทีของเขาทำให้เธอผิดหวังพอสมควร คิดว่าเขาจะมาทำร้ายมารดา
“หลีกไป”
“ไม่ค่ะ พี่ดินเป็นบ้าไปแล้วหรือไง จะทำร้ายคุณแม่เหรอคะ”
“เกิดอะไรขึ้น” ธรที่อยู่ในห้องครัวรีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์
“พี่ดินน่ะสิคะ จะทำร้ายคุณแม่” พอสิ้นประโยคนั้น พสุธาก็คุกเข่าลงตรงหน้า ทำเอาทุกคนถึงกับอึ้งไป
“ผมขอโทษครับคุณแม่ ขอโทษที่เข้าใจคุณแม่ผิด พี่ขอโทษนะนิล ขอโทษที่พูดจาไม่ดี ทำให้เสียใจ” ประโยคนั้นทำให้ภัคธีมาปล่อยโฮออกมา ก่อนที่เธอจะถลาเข้าไปกอดลูกชายเอาไว้แนบอก สองแม่ลูกกอดกันร้องไห้ ทำเอานิลรัตน์ต้องร้องไห้ตาม เข้าไปกอดบิดาบุญธรรมเอาไว้ สิ้นสุดการรอคอย ในที่สุดมารดาบุญธรรมของเธอก็ได้กอดลูกชายอีกครั้ง ได้ปรับความเข้าใจกัน
- ผู้เขียน
