ผ่านไปสักพัก
ตึกตึก
เสียงสองเท้าหนักของชายวัยสามสิบเดินออกมาจากห้องน้ำหรูด้วยสภาพสวมใส่เพียงกางเกงนอนขายาวเท่านั้น ก่อนที่ดวงตาคมจะเหลือบไปมองยังร่างเล็กที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาห่างจากเตียงนอนอยู่พอสมควร
"ดื้อดีจริง" ปากหนาพึมพำด้วยความเริ่มชินไปกับความดื้อตาใสของคนตัวเล็ก ที่นอนหลับอยู่บนโซฟาไม่ยอมไปนอนดี ๆ บนเตียงอย่างปกติ เพทายค่อย ๆ เดินตรงไปจัดการอุ้มร่างน้อยขึ้นมาเพื่อพาไปนอนลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ของเขา โดยอลินญาที่นอนอยู่ก็มีท่าทีงัวเงียเล็กน้อยทว่าก็ไม่ได้ตื่นหรืออะไรขึ้นมา โดยหลังจากที่อุ้มวางร่างคนตัวเล็กเสร็จ รองประธานหนุ่มก็ล้มตัวลงดึงร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่เข้ามาสวมกอดด้วยความรักใคร่หวงแหนเป็นที่สุด จมูกโด่งเคลื่อนเข้าไปสูดดมกลิ่นกายหอมด้วยความโหยหาคิดถึง เป็นเวลานานหลายวันที่เขาไม่ได้นอนกอดอลินญาแบบนี้ ตั้งแต่มีเรื่องราวต่าง ๆ เข้ามา
ชายหนุ่มยังคงเอาแต่ซุกไซ้ซอกคอสูดดมร่า
