เวลาผ่านไป
หลังจากที่เกิดเรื่องวันนั้นเซญ่าก็พยายามหลบหน้าเขาตลอด เพราะสิ่งที่เกิดขึ้นทำให้เธอไม่กล้าจะมองหน้าเขา พยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดถึงจะรู้ดีว่าตอนนี้เขาและเธอจะมีเกินเลยกันไปแล้วก็ตาม
“เซญ่าล่ะ?”
“ไปเรียนแล้วครับ” ลูกน้องตอบ
“…..” ไทเลอร์ถอนหายใจอย่างแรง เพราะหลายวันมานี้เขาแทบไมไ่ด้เจอหน้าเธอเลย แม้จะเจอก็จะเป็นตอนที่สวนทางกันเท่านั้น ไม่ได้คุยกันมากมายเหมือนแต่ก่อน เวลาเขาให้ไปช่วยทำงานเธอก็มักจะปฏิเสธและห้าข้ออ้างว่าต้องทำงานนั่นนี่ตลอด
“ไปไหนก่อนครับ”
“ทำงาน”
“ครับ เชิญครับ”
ไทเลอร์ไปทำงานตามปกติตกเย็นเขาไปจอดรถรอดูเซญ่าที่มหาวิทยาลัยของเธอ เขาอยากรู้ว่าทำไมเธอถึงได้ทำตัวห่างเหินกับเขาขนาดนี้
ร่างบางเดินออกมาพร้อมกับกลุ่มเพื่อน เธอยิ้มแย้มสดใสสมกับอายุของเธอ เด็กในวัยนี้สมควรจะมีรอยยิ้มที่สดใสมากกว่าต้องมาแบกรับเรื่องทุกข์ใจของผู้ใหญ่เหมือนที่เธอเคยเจอมา ถึง
