บทที่หก
2315 คำ
รถคันหรูถอยจอดบริเวณกรวดหินลูกรังซึ่งอยู่ไม่ไกลจากตัวบ้านพักนอกเมือง วันนี้ระรินนัดพลอยฝันเพื่อคุยแบบสวนอาหารครั้งสุดท้าย ด้านอินธัสพอรู้ข่าวก็อาสาติดสอยห้อยตามมาด้วยอ้างว่าอยากเจอไฮโซหน้าหวานใจแทบขาด ตลอดเส้นทางตั้งแต่คฤหาสน์หรูกระทั่งถึงปลายทางทั้งคู่ไม่พูดกันสักคำเดียว ประโยคแรกที่อินธัสย้ำเธอตอนบั้นท้ายสัมผัสเบาะรถคือ
‘ห้ามทำเสียเรื่องเด็ดขาดรู้ไหม รินเป็นผู้หญิงที่ฉันแคร์มากเธอต้องทำทุกอย่างให้รินตกลงไม่ว่าจะเรื่องงานหรือรับรักฉันเข้าใจหรือเปล่า’
‘ค่ะฝันจะพยายาม’
แม้เมื่อคืนผ่านสงครามสวาทหนักหน่วงเพียงใด แต่พอเช้าถัดมาก็กลายเป็นเจ้านายกับลูกน้องเหมือนเดิม
อากาศวันนี้ค่อนข้างอบอ้าวพลอยฝันจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาเช็ดเหงื่อบริเวณขมับสองข้างลามถึงลำคอ ร่างกายคล้ายถูกเผาในกระทะทองแดงเพราะแสงอาทิตย์บนท้องฟ้าเล่นงานอย่างหนักหน่วง
“สมน้ำหน้าใครใช้ให้ใส่คอเต่ามาละ” คนปากเสียเฉยไม่ได้ต้องค่อนขอดทุกที เห็นยายตัวแสบแก้มชมพูมีเลือดฝาดใจแกร่งพลันเต้นระรัวไม่มีสาเหตุหรือแท้จริงอาจจะเพราะถูกภาพเด็กหญิงผมเปียในวันวานซ้อนทับกันแน่ อินธัสโคลงศีรษะไล่ความคิดฟุ้งซ่านของตนเอง
“…” เจ้าหญิงน้ำแข็งนิ่งไม่ต่อล้อต่อเถียงสักคำให้เปลืองน้ำลาย เธอถือคติว่าใครทำผิดย่อมรู้ดีแก่ใจ เหตุผลที่ต้องใส่คอเต่าปิดแน่นหนาขนาดนี้ก็เพราะรอยคิสมาร์กของผู้ชายห่าม ๆ นั้นแหละ ถ้าถามว่าใครที่ควรถูกประณามที่สุดต้องเป็นอินธัสไม่ใช่พลอยฝันแน่
“อินนนนน!” สองหนุ่มสาวไม่ทันเปิดสงคราม ร่างบางในเสื้อยืดขาวท่อนล่างคือกางเกงยีนดูมุมนี้ช่างทะมัดทะแมงไม่เหลือมาดคุณหนูวันก่อน ระรินคลี่ยิ้มน้อย ๆ แต่ก็สามารถทำให้บรรยากาศรอบข้างสดใสขึ้นโดยปริยาย
“โทษทีนะคะรินสาย คุณฝันไม่ว่ากันนะพอดีรถติดมาก ๆ เลยค่ะ”
“ฝันโอเคค่ะวันนี้ไม่มีงานที่ไหนต่อให้เวลาคุณรินได้เต็มที่”
“ผมก็มีเวลาให้รินเต็มที่เหมือนกัน” อินธัสยักคิ้วบอก ดวงตาคู่คมอ่อนโยนขึ้นเวลาสบตาผู้หญิงคนนี้ พลอยฝันฝืนยิ้มบาง ๆ แต่พอเห็นร่างกำยำตอนแรกยืนอยู่ข้างตนย้ายไปอีกฝั่งก็รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ
ชินได้แล้วฝัน… ตอนนี้กับวันวานไม่เหมือนกันแล้ว
“เอาใจเก่ง อ้อนเก่งแบบนี้ตลอดเลยนะคะ” ระรินแกล้งบ่นนักธุรกิจหนุ่มแก้เขิน
“อยู่ที่ทำงานอินน์เป็นแบบนี้กับคนอื่นหรือเปล่าคะ ทำไมหมู่นี้รินรู้สึกว่าอินน์ชอบอ่อยเรี่ยราด”
“ผมเป็นกับรินคนเดียว ไม่เชื่อถามคุณฝันดู” สรรพนามใช้เรียกกันฟังดูห่างเหินราวคนอื่นคนไกล ปฏิกิริยาของอินธัสทำเอาพลอยฝันคอแห้งผากประหนึ่งขาดน้ำมาเป็นเวลาช้านาน เธอรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินของพวกเขาทั้งคู่ นัยน์ตาหวานซึ้งน้ำเสียงอ้อนเหมือนลูกแมวน้อยตัวหนึ่ง ท่าทางเช่นนี้อดีตรักแรกไม่เคยทำกับใคร
“ค่ะฝันยืนยันว่าคุณอินน์ทำแบบนั้นกับคุณรินคนเดียว”
“โอ๊ยเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย งั้นเราไปคุยกันข้างในต่อดีกว่าค่ะรินมีหลาย ๆ ที่อยากแนะนำให้คุณฝันดูเผื่อจะได้นึกภาพออกว่าควรแก้ไขงานเก่าตรงไหน หรือถ้ามีอะไรเพิ่มเติมเสนอไอเดียให้รินได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”
“ค่ะ” พลอยฝันพยักหน้าขณะอินธัสเอื้อมไปกุมมือระริน คุณหนูสาวหน้าแดงซ่านไม่ปฏิเสธไออุ่นของอุ้งมือหนาเพราะประทับใจเขาเป็นทุนเดิม
ตลอดเส้นทางคนตัวเล็กตั้งใจฟังระรินแนะนำพื้นที่ซึ่งบางส่วนปรารถนาทุบทิ้ง แต่อีกส่วนที่เหลือไว้เพื่อรีโนเวตด้วยเหตุผลเดียวคืออยากอนุรักษ์กลิ่นอายเดิมของคนยุคก่อนเอาไว้ พอคุณหนูสาวเริ่มพูดพลอยฝันก็จดทุกอย่างลงไอแพดเครื่องบางพร้อม ๆ กับถ่ายภาพเก็บรายละเอียด
บ่อยครั้งเวลาเธอเผลอ อินธัสแอบลอบมองมัณฑนากรคนเก่งด้วยแววตายากเกินคาดเดา บางครั้งก็อ่อนโยนแต่บางคราก็แข็งกร้าว ทุก ๆ การเคลื่อนไหวของพลอยฝันล้วนอยู่ในความสนใจซาตานร้าย
เวลาล่วงเลยกระทั่งใกล้เที่ยงวันทั้งสามก็มาหยุดตรงบริเวณสวนผลไม้
“ตรงนี้คุณย่าท่านปลูกมะละกอ เงาะ แล้วก็ชมพู่ค่ะ จริง ๆ ตอนเด็กรินชอบดอกไม้สวย ๆ มากกว่าแต่ถามคุณย่าท่านกลับบอกรินว่าสวยอย่างเดียวไม่อิ่มท้องต้องกินได้ด้วย” ระรินหัวเราะร่าเมื่อนึกถึงอดีต
“ตลกไหมล่ะคะตอนแรกรินงอแงไม่เข้าใจหรอกแต่พอหิวก็เข้าใจได้ทันทีเลย สมัยก่อนรินเคยอยากปีนเก็บด้วยนะคะแต่ถูกคุณย่าจับได้ก่อนเลยโดนไม้หวายแทนที่จะอิ่ม”
“คุณย่าก็พูดถูกนะคะเป็นฝันก็เลือกอิ่มไว้ก่อน” พลอยฝันยิ้มตามจนตากลายเป็นสระอิ พอมีโอกาสใกล้ชิดระรินก็ได้คำตอบทันทีเหตุใดอินธัสถึงตกหลุมรักหล่อน
“ตะกละ”
“นี่อินน์ว่ารินเหรอคะ” ระรินปั้นหน้ามุ่ยพลางกอดอกถาม
“ผมเคยว่ารินที่ไหนหมายถึงอีกคนต่างหาก”
“จะว่าใครก็ไม่ได้ อินน์เดี๋ยวนี้ไม่น่ารักเลย” แม้ฟังทั้งคู่คุยกันตั้งแต่เช้าจวบจนเที่ยงวัน แต่ความใกล้ชิดสนิทสนมเคล้าดวงตาประกายก็สามารถทำให้หญิงสาวเจ็บปวดอยู่ดี เธอร้าวใจราวข้างในกลัดหนอง แต่ก็ทำได้เพียงมองคู่ข้าวใหม่ปลามันเงียบ ๆ ลำพัง
“ก็ผมอยากน่ารักแค่กับรินคนเดียว” อินธัสขยันโปรยเสน่ห์ไม่รู้จบ ยิ่งเหลือบเห็นหญิงใจร้ายก้มหน้ามองพื้นแสร้งวางมาดเฉยเขายิ่งสะใจด้วยรู้ดีว่าเธอน่ะโคตรเจ็บ
“อินน์ คุณฝัน…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณฝันรู้ดีว่าผมจีบรินอยู่”
“บ้าพูดออกมาได้ไงเนี่ย ไม่คุยด้วยแล้วคุณฝันคะเราไปหาอะไรกินทางนู้นดีกว่าค่ะ” คุณหนูสาวตีท่อนแขนกำยำคล้ายโมโห หล่อนปิดช่องทางการหยอดทุกอย่างไม่ปล่อยให้พ่อปลาไหลวาดลวดลายต่อ
ส่วนพลอยฝันก็ก้าวเท้าตามแรงจูงของคนข้างหน้า หล่อนนำแขกทั้งสองมาในตัวบ้านไม้ ก็พบอาหารมื้อเที่ยงถูกจัดวางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย
หัวข้อสนทนาทั้งหมดเป็นเรื่องราวตอนทั้งคู่พบกันครั้งแรกสมัยอยู่อังกฤษจึงมีแค่ระรินและอินธัสต่อปากต่อคำกัน ส่วนคนตัวเล็กกลายเป็นส่วนเกินระหว่างทั้งคู่ทันที ทว่าหลังอิ่มหนำไม่นานอยู่ ๆ คุณหนูหน้าหวานก็โพล่งออกมาอย่างไร้สาเหตุ
“คุณฝันรู้ไหมคะรินดีใจนะที่ได้รู้จักคุณ คุณน่ารักมากเลยแต่พยายามยิ้มกว่านี้เยอะ ๆ นะคะ”
“คะ…” หญิงสาวขานรับเสียงแผ่ว
“รินเขาหวังดีน่ะ” อินธัสไขข้อกระจ่างใจ
“เขาแคร์คนรอบข้างเสมอแหละ ตอนผมไม่เป็นผู้เป็นคนสมัยเข้ามาเรียนใหม่ ๆ ก็มีรินนี่แหละคอยช่วยจนพ้นไปได้”
“ก็อินน์ถูกใครก็ไม่รู้หักอกนี่ พอถามก็ไม่ยอมบอกสักทีเอาแต่ร้องไห้ใต้หอรินเลยสงสาร”
“ที่ไม่บอกเพราะจำไม่ได้…ผมลืมผู้หญิงคนนั้นไปหมดใจแล้ว” บทสนทนาเมื่อครู่เล่นเอาพลอยฝันน้ำท่วมปากลำคอระหงคล้ายถูกเชือกปมใหญ่รัดแน่นจนหายใจไม่ออก ด้านอินธัสก็เอาแต่จ้องร่างบางไม่วางตา จะไม่ให้เขามองเธออย่างไรในเมื่อผู้หญิงใจร้ายที่ว่าคือคนตรงหน้านั้นเอง!
นาฬิกาช่วงบ่ายเดินอย่างรวดเร็วกระทั่งพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าดวงจันทราขึ้นมาแทนที่ หากธุระทั้งหมดยังคงไม่เสร็จสิ้นแบบงานต่าง ๆ ถูกปรับแก้จนกว่าจะพอใจผู้จ้างวาน มัณฑนากรสาวรวบผมยาวเป็นหางม้าเธอใช้ดินสอไม้ทัดช่อผมยาวไว้ไม่ให้รุงรัง
“ค้างที่นี่นะคืนนี้”
“หมายความว่าไง” ใบหน้าหวานค้อนขวับขมวดคิ้วมองเจ้านายหนุ่ม
“ใครว่าจะค้างฝันไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาสักชุด”
“ฉันบอกเธอมีปัญหา?” อินธัสเลิกคิ้วถามพร้อมทั้งเล่นสงครามประสาททางสายตา
“แล้วคุณรินละคะ เธอค้างที่นี่ด้วยไหม”
“รินอาบน้ำอยู่อีกห้องไม่ต้องห่วง ฉันไม่หาเรื่องค้างกับเธอสองคนให้รินเข้าใจผิดหรอก”
“ก็ดีค่ะ ฝันไม่อยากให้คุณรินเข้าใจผิดเหมือนกัน” ใบหน้าเฉยชาเล่นเอาคนปากแข็งหงุดหงิด อินธัสจิ๊จ๊ะในลำคอได้ไม่ถึงนาทีสมาร์ตโฟนเครื่องบางของหญิงสาวก็ดังขัดจังหวะ พลอยฝันเหลือบมองชื่อที่โชว์หราอยู่บริเวณหน้าจอ เธอนิ่งชั่วครู่ก่อนกดตัดสายแล้วคว่ำโทรศัพท์ลง
“ใคร” ความสงสัยก่อกวนใจชายหนุ่มพอเห็นท่าทีพิรุธหางตาเขากระตุกยิบ ๆ แต่แสร้งหลอกตนเองว่าที่ใคร่รู้เพราะมีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่
“ลูกค้าค่ะ”
“ลูกค้าแล้วทำไมไม่รับสาย”
“ตอนนี้นอกเวลางานฝันคิดว่าไม่มีความจำเป็นต้องรับ รอพรุ่งนี้ค่อยโทร.กลับไปก็ไม่สายค่ะ”
“งั้นเหรอ” อินธัสแกล้งลองเชิงหวังว่ายายตัวแสบจะหลุดสารภาพความจริง แต่เสียงเครื่องมือสื่อสารแผดก้องกังวาลไม่หยุด ชายหนุ่มฉวยโอกาสหยิบมันขึ้นดูอย่างรวดเร็วชื่อของสายปริศนาทำใจแกร่งชาวาบราวถูกแช่แข็ง
“พึ่งรู้ว่าเธอรับจ๊อบพิเศษมีลูกค้าเสริมด้วย” ไอ้หน้าหม้อนั่นอินธัสจำไม่ลืม บุรุษหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาที่เธอควงคู่มาในงานประมูลเครื่องเพชร คนพาลตามสืบจนกระทั่งรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้าของเลาจน์
“เอามานะ!” พลอยฝันลุกขึ้นสู้พยายามยื้อแย่งของใช้ส่วนตัว อินธัสทำกับเธอมากเกินไปแล้วทั้งก้าวล้ำพื้นที่ส่วนตัวแถมปรามาสดูถูกไม่หยุดหย่อน
“ให้ก็บ้าแล้วมานี่เลย” เสียงเข้มดุดันดวงตาฉายชัดว่าสุดโกรธเคือง
“อยากได้นักใช่ไหม!” เขารวบเอวคอดกิ่วดึงเธอประชิดเรือนกายกำยำ เรียวปากหนายกยิ้มร้ายเสี้ยววินาทีชายหนุ่มก็สามารถอุ้มร่างบางก้าวดุ่ม ๆ ไปทางห้องน้ำด้านขวามือ พลอยฝันทุบตีแผ่นหลังกว้าง ดวงตาคู่งามวาวโรจน์ขึ้นตามสัญชาตญาณดิบของตน หลังชนฝาเมื่อไหร่ก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุดไม่ใช่หรือ พลอยฝันจะไม่ยอมให้อินธัสข่มเหงตนเองได้อีก
“ปล่อยนะ! ไม่งั้นฝันจะร้องดัง ๆ ร้องให้คุณรินได้ยินกันไปข้างหนึ่งเลย”
“เอาสิร้องเลยถ้าอยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราเธอก็ร้องให้ดัง ๆ เลย แต่รับรอบพรุ่งนี้คลิปวันนั้นจะถูกส่งเข้าเครื่องแม่สุดที่รักเธออย่างไว” อินธัสก้าวฉับ ๆ วางร่างบางในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่กลางห้อง ชายหนุ่มใช้อ้อมแขนกักขังเพราะมั่นใจว่ายังไงตนก็ถือไพ่เหนือกว่าอยู่ดี
หากใช้ข้ออ้างนี้ไม่มีวันที่พลอยฝันจะดื้อแพ่งใส่ เธอรักพี่และแม่ยิ่งกว่าอะไร แต่ถ้าสองคนนั้นรู้ว่าหญิงสาวสานสัมพันธ์ลับ ๆ กับเขาคงไม่วายถูกตัดแม่ตัดลูก
“คุณมันเลว!” น้ำหูน้ำตาหญิงสาวไหลเปื้อนหน้าไม่ต่างกับคนขี้แพ้ ปฏิเสธไม่ได้คำขู่ดังกล่าวมีอานุภาพรุนแรงจนใจดวงน้อยหวาดผวา เหตุการณ์วันวานคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวงที่ตอกย้ำว่าไม่ควรเอาตัวเข้าไปเกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนี้อีก ต่อให้เธอรักมากแค่ไหนก็ไม่สามารถขุดเขาคนเดิมมาจากอดีต
“อยากทำอะไรก็ทำ”
“ให้ทำแล้วหนีทำไม” เห็นเธอสะบัดหน้าหนีมีหรือคนชอบเอาชนะจะยอมแพ้ มือสากเชยปลายคางมนบังคับใบหน้าหวานให้สบสายตา
“…” เธอเฉยชา
“รู้ใช่ไหมฉันเกลียดอะไรที่สุด” เขาเค้นเสียงถามขณะนัยน์ตาคมกริบจ้องเธอไม่วางตา อินธัสพยายามค้นหาความวูบไหวในนัยน์ตาเธอแต่กลับว่างเปล่า…
ดวงตาคู่งามที่คอยลอบมองครั้นวันวานหม่นโศกขึ้นเรื่อย ๆ ท่าทีเจ็บปวดของอดีตคนรักจวงแทงหัวใจอินธัสจนต้องทาบทับริมปีฝากอิ่มหนีความจริง… เขากำลังเจ็บ เจ็บอีกครั้งเพราะเห็นแววตาแตกสลาย
กระทั่งสุดท้ายคนขี้ขลาดยิ่งทวีบดขยี้จูบระบายอารมณ์เบื้องลึกของตนเองให้คนตัวเล็กรับรู้ จุมพิตเขาทั้งเร่งเร้าผสมแผ่วผ่าวประหนึ่งรถไฟเหาะ เสื้อผ้าอาภรณ์ต่าง ๆ บนเรือนกายทั้งสองถูกถอดออกจนเปล่าเปลือย และแล้วบทรักเว้าวอนก็เริ่มต้นขึ้นแตกต่างกันเพียงครั้งนี้ไม่รู้ทำไมอินธัสถึงกล้ารักหญิงสาวโดยไร้เครื่องป้องกัน
แม้ตั้งใจแต่แรกว่าไม่มีวันหาบ่วงมาผูกมัดตนเองเป็นอันขาดโดยเฉพาะกับผู้หญิงคนนี้ยิ่งไม่มีทาง ทว่าพอถลำลึกเข้าใกล้เรือนกายหอมหวานก็อยากครอบครองพลอยฝันเรื่อย ๆ คนปากแข็งจวนจะคลั่งตายเอาให้ได้ถ้าตื่นมาพรุ่งนี้ต้องอยู่อย่างปราศจากเธอ
การกระทำแบบนี้ช่างโง่เขลาไม่ได้เรื่องที่สุด… ด้านอ่อนแอกำลังทำให้เขาพ่ายแพ้ไม่สมกับเป็นอินธัสเลยจริง ๆ!
- ผู้เขียน
