โซ่ทองคล้องร้าย

บทที่เจ็ด

แววตาสับสนแหงนมองฟ้ายามราตรี เรียวนิ้วคีบบุหรี่ปากหยักพ่นควันสีขาวคละคลุ้งทั่วระเบียง ทุกคนรอบข้างเข้าสู่ห้วงนิทราอันยาวนานพักใหญ่ ทว่าเวลาล่วงเลยจนใกล้รุ่งอินธัสก็ยังไม่หลับใหลเสียที อาการกลัดกลุ้มเกาะกุมทุกอณูของใจเขา เพราะเมื่อค่ำรังแกคนตัวเล็กเสร็จท่าทีเธอนิ่งมาก ใบหน้าหวานปราศจากหยาดน้ำตา พลอยฝันไม่ร้องไห้หรือฉายด้านอ่อนแอสักนิดเดียว หญิงสาวดูต่างจากเดิมหนำซ้ำเย็นชามากขึ้นจนใจแกร่งแกว่งเพียงสบตาเธอ

“แม่งเอ๊ย!” เขาสบถคำหยาบในลำคอ มือกระด้างกำหมัดแน่นอยากชกผนังข้าง ๆ หากต้องสะกดความบ้าระห่ำ พักใหญ่มานี้พลอยฝันมีอิทธิพลในใจมากขึ้น เดิมทีก็มากเกินผู้หญิงคนไหนอยู่แล้ว หญิงสาวทำเอาอินธัสควบคุมตนเองไม่อยู่ต้องแสดงอาการคลุ้มคลั่งเพราะหึงหวงราวหนุ่มน้อยแสนอ่อนหัด เขาคิดว่าตัวเองอาจบ้าไปแล้วแน่ ๆ บ่อยครั้งที่หัวใจพร่ำตะโกนว่าอยากมีเธอข้างกายตลอด

“แค่ผู้หญิงธรรมดา ๆ จะติดใจอะไรขนาดนั้นวะ” อ้างอย่างนั้นหากแท้จริงพลอยฝันไม่ธรรมดาสักนิดเดียว หญิงสาวพิเศษสำหรับเขาเสมอพื้นที่ในหัวใจก็เหลือไว้ให้เธอ แม้เผชิญวันวานอันโหดร้ายก็มีแค่คนตัวเล็กที่ได้ครอบครอง

นัยน์ตาคมเข้มพลันอ่อนแสงลงพอคิดถึงทีไรความผูกพันครั้งเก่าถักทอสองเราแน่น พยายามตัดขาดอย่างไรก็ไม่อาจขจัดเธอออกได้เลย ผู้หญิงคนนั้นร้ายกาจแท้ ๆ จำสิ่งที่พลอยฝันทรยศหลักหลังไว้จนขึ้นใจสิวะไอ้อินน์ แกพลาดเป็นครั้งที่สองไม่ได้อีกแล้วรีบชำระความแค้นแล้วปิดเกมสักที!

4 ปีก่อน…

อินธัสเก็บสัมภาระทั้งหมดใส่กระเป๋าเพราะอีกไม่กี่วันข้างหน้าเขาจะไปเรียนต่อต่างประเทศกับหญิงที่รัก ใจลิงโลดราวกับกระโดดจากอกยามคิดถึงใบหน้าหวานหยดด้วยไม่เจอกันเป็นระยะเวลาหลายวัน พลอยฝันเรียนจบมัธยมปลายเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน หญิงสาวจึงขออนุญาตพรนภาเพื่อเลี้ยงฉลองกับเพื่อนที่หัวหิน คราแรกอินธัสไม่ยอมแต่สุดท้ายก็แพ้ลูกอ้อนยามคนตัวเล็กทำหน้าตาน่ารักใส่

ชำเลืองมองนาฬิกาบนข้างฝาพอคิดถึงหญิงคนรักก็กดต่อสายหาทันที

ตู๊ด…ตู๊ด…

เสียงสัญญาณปล่อยเขารอคอยอยู่นานแต่กระนั้นไม่ทันวางสายอีกฝ่ายก็กดรับแล้วถามกวน ๆ ตามประสาหนุ่มวัยฉกรรจ์

‘ฝันไม่อยู่มีอะไรหรือเปล่า’

‘นั่นใคร?’ โทนเสียงทุ้มปกติมักสุภาพแปรเปลี่ยนเป็นเข้มจัดชั่วพริบตา

‘กูแฟนฝันมึงอะใคร’ คำว่าแฟนฝันทำเอาอินธัสกัดฟันกรอด

‘กูไม่ตลกเรียกฝันมาคุย’

‘กูบอกว่าฝันไม่ว่าง มึงหูหนวกเหรอวะผู้หญิงไม่เอาแล้วยังตื๊ออยู่ได้น่ารำคาญฉิบหาย!’ ด่าเสร็จอีกฝ่ายก็ตัดสายทิ้งทันที อินธัสพยายามติดต่อพลอยฝันด้วยหัวใจร้อนรุ่ม โทร.อีกครั้งหญิงสาวก็ปิดเครื่องหนี ทว่าตราบใดยังไม่ได้ยินจากปากเธอเขาไม่มีวันเชื่อว่าถูกหักหลัง

เธอรักเขาจะตายพลอยฝันไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ ๆ ใจแกร่งเหมือนใกล้ระเบิดเป็นจุณขึ้นทุกที จนสุดท้ายก็ตัดสินใจขับรถมุ่งหน้าตามหาพลอยฝัน ดวงตาสองข้างวูบไหวขณะเพ้อรำพันถึงความผูกพันเดิม ๆ ซ้ำไปซ้ำมา

รถคันหรูแล่นฉิวแรงและเร็วตามแรงอารมณ์ของผู้นำพา วินาทีที่ใกล้ถึงปลายทางข้างหน้าอยู่ ๆ กระบะอีกคันก็พุ่งสวนมา เสี้ยวสติสุดท้ายอินธัสจำได้ว่าพยายามบังคับพวงมาลัยหักหลบกระทั่งประตูข้างเสียดสีกับท้องถนน กระจกทั้งสองข้างแตกร้าวกลายเป็นเศษแก้วบาดผิวขาว หยดเลือดไหลเปื้อนทำเอาร่างกายชาหนึบเพียงไม่นานสัมผัสร้าวระบมก็ปรากฏขึ้นแทนที่ ช่วงเวลารัตติกาลดำมืดมาเยือนภาพต่าง ๆ ผุดพรายกลางโสตประสาท ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้าสมอง สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นก็ยังคือเธอ...เป็นพลอยฝันอยู่ดี

หลังจากนั้นผ่านไปสามอาทิตย์เขาก็รอดชีวิตราวปาฏิหาริย์ เลิศลักษณ์บังคับอินธัสบินทันทีหลังออกจากโรงพยาบาลแค่สองวัน ส่วนเขายังพร่ำเพ้อร้องหาแต่พลอยฝันอย่างน้อยได้เจอเธออีกครั้งก็ยังดี

…แต่ก็ไม่ เธอไม่มา เขารอแล้วรอเล่าคนตัวเล็กนั้นหายไปอย่างไร้ร่องรอย หญิงสาวตัดขาดอินธัสทุกช่องทางราวผู้ชายคนนี้ไม่แม้แต่สำคัญกับชีวิตเธอ คำรักหวานซึ้งเลือนหายกลางคืนวันอันเหน็บหนาวคำสัญญาที่ว่าจะไม่ทิ้งกันระหว่างเรา ดูไร้ค่าทันที

ชายหนุ่มจำต้องบินไปเรียนคนเดียว เขาทรมานแสนสาหัสกว่าจะผ่านช่วงเวลาเลวร้ายไปได้ไม่ง่ายสักนิดเดียว ภาพพลอยฝันยิ้มให้ หรือแม้กระทั่งเสียงหัวเราะกับคำรักของเธอดังก้องกังวานเสมอในความทรงจำ ชายหนุ่มนอนหลับไม่สนิทคอยละเมอกลางดึกเพราะฝันว่าเธออาจกลับมา แต่เปล่าเลยหญิงใจร้ายทิ้งเขาไว้ลำพัง

ล่วงเลยไม่ถึงอาทิตย์กลายเป็นเพลงดาวมาดูแลเขาแทน หนำซ้ำอินธัสมีโอกาสได้รู้ความจริงจากปากเจ้าหล่อนว่าทุกการกระทำของพลอยฝัน…แท้จริงวางแผนมาหลายเดือน หญิงสาวรักคนอื่นแต่ก็รำคาญที่สลัดเขาไม่หลุดสักที คำพูดเพลงดาวมีน้ำหนักมากขึ้นเมื่อหล่อนยื่นจดหมายฉบับหนึ่งมาให้ และชายหนุ่มก็จำลายมือเจ้าของจดหมายได้ไม่ลืม พลอยฝันเขียนตัดพ้อต่อว่าไม่เคยมีความสุขสักครั้งยามอยู่ในฐานะคนรักอินธัส เขาบังคับเธอเกินไป แท้จริงชายหนุ่มดูแลหญิงสาวประดุจเจ้าหญิงเดินดิน อะไรที่รู้ว่าอาจทำให้เจ็บปวดเขาไม่เคยทำ ในใจอินธัสจึงตั้งคำถามเหมือนคนบ้า

…ทำไมความรักเราถึงจบลงแบบนี้แค่คำว่าเลิกรักกันยังไม่กล้ามาบอกต่อหน้า ถ้าพลอยฝันอยากเป็นอิสระนักหนาก็ควรมาพูดกับเขาด้วยตนเอง!

หัวใจอินธัสแหลกสลายเขาฉีกกระดาษนั้นทิ้งพร้อมบดขยี้มันกับฝ่าเท้า ความแค้นครอบงำใจแกร่งทันทีพอรู้ถึงสาเหตุทุกอย่าง เขาหมายมั่นปั้นมือว่าหากมีโอกาสเมื่อไหร่จะเอาคืนพลอยฝันจนสาแก่ใจโดยไม่รั้งรอ!

ล่วงเลยกว่าหลายเดือน…

หลังคืนนั้นหัวใจอินธัสและพลอยฝันยิ่งห่างไกลราวอยู่คนละซีกโลก แม้อยู่ใต้ชายคาเดียวกันความสัมพันธ์ทางกายก็เกิดขึ้นแทบทุกคืนเวลาเขาเหงาแต่พอรุ่งเช้ากลายเป็นคนห่างไกลดังเดิม พลอยฝันน้ำตาตกในแม้เหลือร่างกายแต่ปราศจากวิญญาณและหัวใจ เธอรู้สึกแย่จนแทบไม่กล้ามองหน้าตัวเองในกระจก เห็นทีไรยิ่งเกลียดด้านอ่อนแออันเปี่ยมล้นซึ่งเกาะกุมหัวใจไม่เว้นแต่ละวัน สิ่งที่อินธัสทำไม่ใช่แค่ฆ่าพลอยฝันให้ตายทั้งเป็นแต่ผู้หญิงอีกคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวก็ต้องตกอยู่ในเกมเอาคืนครั้งนี้ด้วย!

ระริน… ผู้หญิงแสนดีคนนั้นหล่อนไม่เกี่ยวเลยสักนิด

ปี๊น! ปี๊น!

เสียงแตรข้างหลังปลุกสมาธิอันล่องลอยกลับมายังท้องถนน ดวงตาลุกลี้ลุกลนหันมองซ้ายขวาก่อนเร่งเครื่องยนต์พาเจ้ากระป๋องเลี้ยวเข้าในอาณาเขตของสนามบินใจกลางเมือง วันนี้พลอยฝันทำหน้าที่สารถีจำเป็นให้เพลงดาว เธอรีบสุดฤทธิ์เพราะรู้จักนิสัยพี่สาวดีถ้ามาช้าแม้แต่นาทีหล่อนพร้อมวีน

ดับเครื่องยนต์เสร็จพลอยฝันก็ก้าวฉับ ๆ ตรงไปรอเพลงดาวตรงบริเวณนัดหมาย เวลาผ่านไปเกือบสิบห้านาทีร่างงามสวมเสื้อยืดแบรนด์เนมเรียบ ๆ กางเกงขายาวสีดำทับด้วยโคตขนเฟอร์ขาวนวลปรากฏกายขึ้นพร้อมกระเป๋าลากกว่าสิบใบ หล่อนโดดเด่นท่ามกลางสายตาผู้คนรอบข้างเสมอ ด้วยวงหน้างดงามมีเอกลักษณ์ตามแบบหญิงไทยนัยน์ตาคม ซ้ำร่างสูงโปร่งกว่าร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรเกินมาตรฐานทั่วไป

“ช้าจริงมาช่วยฉันลากกระเป๋าสิ มัวแต่ยืนมองอะไรอยู่” แต่ความสวยไร้ประโยชน์ทันทีเมื่อหล่อนอ้าปากพูด อารมณ์หงุดหงิดตามประสาลูกสาวแม่เลี้ยงมาแบบตามใจเปลี่ยนสาวเจ้าเสน่ห์กลายเป็นคนขี้วีน

“ค่ะ ๆ ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะพี่ดาว” พลอยฝันยิ้มเจื่อนกำลังจะโผเข้ากอดพี่สาวแต่อีกฝ่ายก้าวถอยห่างทั้งยังทำหน้าเอือมระอา

“ขอบใจมายกกระเป๋าได้แล้ว ฉันปวดหัวอยากพักผ่อน” หล่อนปรายตามองสัมภาระ

“รถแกจอดอยู่ตรงไหน เอาคันไหนมารับฉันเนี่ยไม่ใช่รถเก่า ๆ นั่นที่แม่เคยถ่ายมาให้ดูหรอกนะ” สองพี่น้องเดินไปคุยไปและส่วนใหญ่คนเอ่ยปากมักเป็นเพลงดาวมากกว่า ส่วนพลอยฝันเพียงแต่ก้มหน้าก้มตาหอบข้าวของพะรุงพะรังสภาพไม่ต่างกับคนใช้แต่เธอก็ยินดีทำ

“ตรงนั้นค่ะ”

“ต๊าย!! ทุเรศมากฉันไม่น่าปล่อยให้แกมารับจริง ๆ น่าจะโทร.บอกพี่อินน์แต่แรก” หล่อนยกมือทาบอกแววตาเหยียดหยามเพ่งพิศรถคันเก่าทุก ๆ ย่างก้าว พอสำรวจรอบคันเสร็จก็มองหน้าน้องสาวทันควัน

“แม่บอกฉันว่าช่วงนี้แกรับงานเยอะมากจนไม่มีเวลา ขอแนะนำนะซื้อรถดี ๆ สักคันเหอะอย่างน้อยก็เห็นแก่หน้าตาบริษัทพี่อินน์”

“…”

“แกทำงานกับเขานี่ใช่ไหม”

“ค่ะฝันทำงานที่นั่น”

“ดี ทำแต่งานล่ะ อย่าให้ฉันรู้เด็ดขาดว่าแอบไปทำอย่างอื่นกับผู้ชายของฉัน เข้าใจที่พูดใช่ไหมยายฝัน!”

“พี่เพลงไม่ต้องห่วงระหว่างฝันกับเขายังไงก็ไม่มีวันกลับมาเป็นอย่างเดิมได้แล้วค่ะสบายใจได้”

“ดี ไม่อย่างนั้นฉันไม่เอาแกไว้แน่ขนกระเป๋า!” เสียงเฉียบขาดเอ่ยขณะเปิดประตูรถญี่ปุ่นคันเล็ก พลอยฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่เห็นทีความยุ่งยากคงตั้งเค้ามาเยือนในไม่ช้า ระหว่างทางเพลงดาวพูดถึงอินธัสไม่หยุดปาก ทั้งยังถามเรื่องชายหนุ่มจนเธอหน่าย

“อาทิตย์หน้าพี่อินน์จะจัดปาร์ตี้ได้ข่าวว่าเขาให้เธอเป็นคนออกแบบทั้งหมดนี่ เป็นไงถึงไหนแล้ว” คราแรกฟังเรื่องนี้หล่อนปฏิเสธไม่ได้ว่าใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ เพราะทุกคนในคฤหาสน์รู้ดีว่าตั้งแต่เลิศลักษณ์เสียชีวิตอินธัสก็ไม่ปรารถนาจัดงานสังสรรค์ใด ๆ ที่นั่นอีกเลย ทว่าครั้งนี้แตกต่างชายหนุ่มทุ่มเททุกอย่างมาก บางทีอาจมีนัยแอบแฝงจนเพลงดาวเผลอคิดเข้าข้างตนเองว่าเขากำลังจะขอหล่อนแต่งงาน

“เกือบเสร็จแล้วค่ะ จริง ๆ ฝันก็ไม่ได้รู้เรื่องลึก ๆ อะไรขนาดนั้นแค่เข้ามาช่วยจัดงานตามความเหมาะสมของเจ้านายเท่านั้นเอง”

“งั้นเหรอแต่แม่บอกว่าช่วงนี้แค่วุ่น ๆ กับงานนั้นบ่อยมากถ้ารู้อะไรพิเศษรีบบอกฉันเลยนะ ฉันจะได้เตรียมตัว”

“พี่เพลงหมายความว่ายังไงคะ เตรียมตัว?” ระหว่างรถติดไฟแดงพลอยฝันอาศัยจังหวะนั้นหันมาขมวดคิ้วมุ่นถาม เพราะท่าทางตื่นเต้นแววตาเพ้อฝันของเพลงดาวชัดเจนว่าต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างหล่อนและอินธัส…

บางอย่างซึ่งพลอยฝันไม่รู้ว่าคือสิ่งใด ชายหนุ่มกำลังเล่นเกมอะไรอยู่!

“ฉันก็ไม่อยากคิดไปเองหรอกนะแต่แกรู้ไหมช่วงหลัง ๆ มานี้พี่อินน์พยายามติดต่อฉันตลอด ก่อนเขากลับไทยก็เท็กซ์ข้อความหาฉัน หลังจากนั้นเราก็คุยกันบ่อยมากขึ้นแต่ที่เด็ดคืออะไรรู้ปะ เขาส่งแหวนแต่งงานมาให้ฉันช่วยดูแล้วถามว่าฉันชอบแบบไหนอย่างนี้หมายความว่าไง”

“…” ใจหญิงสาวเดือดดาลชั่วขณะไม่คิดว่าตนต้องเผชิญความสัมพันธ์น่าขยะแขยงเข้าให้ พลอยฝันยอมรับได้ถ้าอินธัสจะรักคนอื่นแต่ต้องไม่ใช่เพลงดาวแน่ ๆ ผู้หญิงคนนี้เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของเธอนะ แต่ชายหนุ่มพร้อมเป็นพญาเทครัวเหมาทั้งพี่กินทั้งน้องเห็นทีคำว่าละอายคงไม่เคยฝังรากลึกจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี กลับถึงคฤหาสน์ครั้งนี้หญิงสาวตั้งมั่นว่าต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่องเพราะในไม่ช้าอินธัสก็ต้องเลือกแค่หนึ่งคนและจบเรื่องบ้า ๆ สักที