เช้าถัดมา…
“คิคิ ทำไมน่ารักอย่างนี้เนี่ย” เสียงหัวเราะของระรินทำอินธัสหงุดหงิด ไม่รู้หล่อนจะอารมณ์ดีอะไรขนาดนั้น ยิ่งเห็นหล่อนยิ้มกับจอโทรศัพท์ทั้งที่เขานั่งอมทุกข์อยู่ตรงนี้ ชายหนุ่มยิ่งรำคาญกว่าเดิมหลายล้านเท่า
“ทำแกไม่ไปทำงาน จะมานั่งเฝ้าฉันเพื่อ” คนขี้หงุดหงิดถาม
“ก็นึกได้ว่าวันนี้จะมาทำธุระใกล้ ๆ แถวนี้พอดีเลยอยากเจอเพื่อนหน่อย กลัวเพื่อนเหงา” คำตอบหล่อนก็ยียวนไม่แพ้กัน
“แกดูเด็กคนนี้ดิ น่ารักปะ” มือนุ่มยื่นสมาร์ตโฟนเครื่องบาง ให้เพื่อนเห็นคลิปทารกน้อยในหน้าจอชัด ๆ เด็กน้อยกำลังแผดเสียงร้องจ้าหน้าแดงแล้วบิดตัวไปมาคล้ายขี้เกียจ
“ไม่เห็นน่ารัก เมื่อไหร่แกจะเลิกเอาคลิปเด็กคนนี้มาให้ฉันดูสักที จะตอกย้ำกันถึงไหนแกก็รู้ว่าฉันคิดถึงลูก” ระรินไม่ต่อบทสนทนา หล่อนก้มหน้าสนใจเจ้าตัวแสบต่อ เหมือนเพื่อนเป็นธาตุอากาศ แม้อยากบอกจนใจแทบขาดว่าเด็กที่แกว่านั่นแหละคือลูกตัวเองแต่ก็ไม่สามารถ ใครใช้ใ
