ฉันมองหน้าคนที่เดินตามลูกชายของฉันเข้ามาในครัวโดยที่ไม่รู้ว่าใครอนุญาตให้เขาเข้ามา ฉันมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจที่เขาถือวิสาสะเข้ามาในบ้านของฉันแม้ว่าเมื่อก่อนเขาจะเคยเข้านอกออกในบ้านฉันได้แต่ตอนนี้เขากับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกันเขาจะเข้ามาแบบนี้ไม่ได้
ตอนนี้น้องลีโอเดินไปเล่นของเล่นตรงห้องรับแขกมันเลยทำให้ฉันต้องอยู่กับเราตามลำพังให้ห้องครัว
"ใครให้นายเข้ามาในบ้านของฉัน"
"เรียกกันแบบนี้มันดูห่างเหินยังไงไม่รู้เนอะ" ก็ใช่ไงเพราะสรรพนามของฉันที่เรียกเขามันเปลี่ยนไปจากเดิมตั้งแต่ที่เราเลิกกัน
"ฉันขอให้นายออกไปจากบ้านของฉันเพราะถ้า..เอ่อถ้าแฟนของฉันเข้ามาเห็นเข้าเขาจะไม่พอใจเอาได้"
"แฟน..แฟนคนไหนคนนี้หรือเปล่า" เขาชี้ไปที่่ตัวเอง
"ฉันกับนายเราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่าลืม"
"ไม่ลืมหรอกน่ะ เธอคิดว่าฉันจะมาง้อขอคืนดีกับเธองั้นเหรอ"
"ไม่เคยคิดหรอกเพราะนายเป็นคนขอเลิกกับฉันเอง"
"แล้วถ้าฉันคิดล่ะ"
