“ภาพที่อยู่บนโต๊ะทำงานเหมือนกันที่ทำให้ศศิเข้าใจดอนมากขึ้น มันถูกตั้งใส่กรอบวางบนโต๊ะอย่างดี ดอนไม่เคยลืมบุษบาบัณใช่ไหม ดอนรักเธอมาก” คนปวดร้าวไปทั้งอก บอกแล้วก็พยายามกลืนก้อนสะอื้นที่จุกแน่นขึ้นมาถึงลำคอให้ไหลกลับคืนลงไป
“พี่ก็จะบอกว่าเธอเข้าใจผิดไปทั้งหมด รูปนั้นพี่เตรียมให้คนของพี่ดู มันจะได้ส่งดอกลิลลี่ไปไม่ผิดคน” อเล็กซานโดรลุกขึ้นยืนขยับเข้าไปใกล้ ไม่ได้โกรธที่ศศิละลาบละล้วงเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว แต่เขาเป็นห่วงความรู้สึกของศศิในเวลานี้ที่กำลังอ่อนไหวกับภาพที่เธอไปเห็นมามากกว่า
ศศิทำเสียงฮึดฮัดไม่เชื่อ “ส่งดอกลิลลี่ไปให้เขาแล้วยังจะปฏิเสธอีก ขนาดเขาหนีกลับไปใช้ชีวิตกับสามียังไม่เลิกไปราวีความรักของเขาอีกเหรอ ใจคอจะแย่งเมียเขาให้ได้ใช่มั้ย”
“ยอมรับว่าสั่งคนส่งดอกไม้ให้เขาจริงๆ ส่งหลายวันด้วย ทั้ง เช้า สาย บ่าย ค่ำ แต่ที่พี่สั่งให้คนส่งไปคือดอกลิลลี่สีขาว ที่มีความหมายว่าขอโทษในสิ่
