“หลบทางฉันเดี๋ยวนี้ไอ้ลูกนอกไส้ ฉันไม่น่าเลี้ยงแกมาเลย” ดวงตาผิดหวังที่จ้องหน้าเจ้าพ่อหนุ่มหันกลับไปยังจุดมุ่งหมายลึกเข้าไปในห้องมันคือเตียง
“แด๊ด!! เข้าไปไม่ได้ครับ ศศิคงยังไม่พร้อมจะพบแด๊ดตอนนี้แน่ ขอเวลาให้เราสักนิด” สองมือยกกั้นคนเป็นพ่อแล้วพาตัวเดินอ้อมมาขวางทางจอมอิทธิพลไว้
“เราอย่างนั้นเหรอ” สายตาของเสือเฒ่าเซซาเร่มองอเล็กซานโดรด้วยแววตาจับผิด ไม่ต้องเห็นกับตาเขาก็จินตนาการได้ว่าศศิเจออะไรมาบ้างก่อนที่เขาจะเข้ามาในห้องนี้ คิ้วหนาที่บางเส้นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวย่นเข้าหากัน
“หลบไปเดี๋ยวนี้ แกคิดว่าแกจะขวางคนอย่างฉันได้เหรอดอน ฉันรู้ว่าศศิอยู่ในนั้น อันที่จริงฉันสัญญากับแม่ของแกไว้แล้วว่าจะไม่ขุดปมด้อยของแกขึ้นมาพูดอีกไอ้คนมีปม มันควรจะตายไปพร้อมกับเธอและฉัน ซึ่งคงมีลมหายใจเหลืออีกไม่กี่ปีแล้ว แต่เพราะแกทำเรื่องระยำกับลูกสาวฉันก่อน ฉันไม่น่าเชื่อแม่ของแกเลย ไม่น่าเมตตางูเห่าอย่างแก”
