“กางเกงในมันสำคัญนะโว้ย มีไหมวะวันไหนที่แกไม่ใส่กางเกงในมาทำงาน หรือวันนี้แกไม่ใส่กางเกงในวะมาริโอ้” เจ้าพ่อหนุ่มหัวเราะเบาๆ
เอาล่ะสิมุขของเจ้าพ่อ บอดี้การ์ดรับไม่ทัน ขำไม่ออก ก้มมองเป้ากางเกงตัวเอง โชคดีที่ไม่ลืมใส่ จากหน้าตาตกใจมาริโอ้ก็ปรับเป็นมาดนิ่งๆ อย่างไว้ฟอร์มสมเป็นมือขวาของดอนอเล็กซานโดรผู้ยิ่งใหญ่เช่นเคย
“พักผ่อนเถอะครับดอน” บอดี้การ์ดหนุ่มถอยหลังแล้วกำลังหมุนตัวออกไปเฝ้ายามที่ประตูเป็นคืนสุดท้าย ทว่าเสียงเข้มของเจ้าพ่อหนุ่มก็ดังไล่หลัง
“ขอบใจนะโว้ยมาริโอ้ บอกเลวินสันมันด้วยว่าเดี๋ยวจะเลี้ยงเบียร์มันเป็นการขอบใจ”
มาริโอ้หันมายิ้ม “ครับดอน”
จากนั้นโค้งคำนับแล้วหันหลังกลับออกจากห้องไป ทันทีที่มาริโอ้เดินลงมาจากบันไดโค้งมนที่นำทางเขาลงสู่ชั้นที่หนึ่ง บอดี้การ์ดหนุ่มก็มองเพื่อนสนิทที่เดินกลับไปกลับมาราวกับหนูติดจั่น เมื่อเงยหน้าขึ้นมา สีหน้าของเลวินสันดูผิดปกติเอามากๆเหมือนมีค
