จันทร์ไม่รู้ตัวว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไร แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นสุริยพิศุทธิ์อยู่กับหล่อนแล้ว ร่างอิดโรยค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง พลางคิดทบทวนว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่ฝัน เพราะหล่อนใส่ชุดนอน และเนื้อตัวที่ยังเมื่อยก็รู้ว่าอาการไข้ก็เป็นจริง
ทว่าเสียงกุกกักในครัวก็รู้ว่ามีคนอยู่กับหล่อน คนเดียวที่มีคีย์การ์ดเข้าห้องของหล่อนได้ก็คือเขา
“ตื่นแล้วเหรอ มากินข้าวสิทำไว้ให้”
ศศินาที่ยืนพิงประตูเข้าห้องครัวยิ้มน้อยๆ ดวงตาพราวระยิบมองคนหล่อที่ถอดเสื้อสูทออก เหลือแต่เพียงเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนพับแขนถึงศอกกับกางเกงสแลคสีเทาควันบุหรี่ สุริยพิศุทธิ์มีรูปลักษณ์แบบนี้ก็หล่อเสียจนใจหล่อนสั่น แต่หล่อนไม่ได้รักเขาที่ความหล่อของเขาหรอกนะ หล่อนรักเขาที่เขาเป็นพี่ซันของหล่อน เป็นพี่ซันที่ดีกับหล่อนเสมอมา ดีกับหล่อนตั้งแต่ตอนอายุ 10 ปี จนถึง 18 ปี จากนั้นก็เป็นเช่นในวันนี้
แต่ทั้งหมดทั้งมวลมันต้องมี
