ผู้หญิงคนนั้นมองตุลแววตาเศร้า เธอทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ทั้งที่เมื่อครู่เพิ่งโดนจิกหัวตบไป
“พราวกลับมาเพราะอยากขอโทษ พราวถูกพ่อบังคับให้แต่งงาน ตุลช่วยพราวได้ไหมพราวไม่อยากแต่งงานกับผู้ชายคนนั้น” เธอแสร้งทำเสียงเศร้าให้อีกคนสงสาร แต่ฉันกลับรู้สึกสมเพชผู้หญิงคนนี้เอามาก ๆ
“คิดว่าพี่ชายฉันอยากจะแต่งงานกับเธอนักหรือไง” ฉันพูดสวนกลับเสียงดัง
“กลับไป” ตุลยังคงพูดย้ำคำเดิมแต่เป็นน้ำเสียงที่แผ่วเบาไม่ได้ตวาดบอกเหมือนตอนแรก
อดีตแฟนเก่าของเขาทำเป็นบีบน้ำตาก่อนจะเดินไปขึ้นรถ สังเกตว่าในตอนนี้ตุลกำมือแน่น
“แค่นี้ก็หวั่นไหวแล้วเหรอ” ฉันถามคู่หมั้นของตัวเองอย่างหาเรื่อง
“ก็ไล่ให้กลับไปแล้วทำขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกรึไง” ตุลเองก็พูดเหมือนมีอารมณ์นิด ๆ เขาไม่เก็บอาการเลย แบบนี้ไม่ให้ฉันคิดมากได้ยังไง
“แววตาของตุลอยากจะรั้งเธอเอาไว้มากกว่าไล่เธอกลับไปด้วยซ้ำ”
“ถ้าจะชวนทะเลาะก็กลับบ้านไป
