ฉันยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ก่อนจะเดินผ่านหน้าของตุลออกมาจากห้อง แต่ทว่าเดินได้ไม่กี่ก้าวก็ถูกรั้งแขนเอาไว้
“ปล่อย” สิ้นสุดเสียงฉันก็สะบัดแขนแรง ๆ เพื่อให้หลุดจากการจับกุม แต่ก็ถูกอีกคนบีบรัดแรงขึ้น
“พูดแบบนั้นหมายความว่ายังไง อะไรคือเลื่อนงานหมั้น อะไรคือยกเลิก?” เขาจ้องหน้าฉันเขม็งราวกับว่ามีความผิดมากมาย ทั้งที่ไม่ได้ผิดอะไรเลยคนที่ผิดคือเขาต่างหาก
“มันก็เป็นอย่างที่ตุลต้องการไม่ใช่เหรอ” ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นถึงแม้ว่าตอนนี้หยดน้ำตาจะไหลอาบเปื้อนแก้มสองข้างก็ตาม
“มันไม่ใช่แบบนั้น…” เขากำลังจะพูดต่อแต่ฉันขัดขึ้นมาก่อน “แต่สิ่งที่พี่ได้ยินมันทำให้เข้าใจว่าตอนนี้ตุลต้องการอะไร ไม่ใช่แบบนั้นแล้วเป็นแบบไหนเหรอ”
“ที่พูดไปยอมรับว่าสับสนแต่ก็ไม่ได้คิดจะยกเลิกงานหมั้นไหมวะ” เขาตอบแบบใส่อารมณ์ทั้งที่ควรจะพูดดี ๆ อีกทั้งแววตาที่ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดคู่นั้นมันคืออะไร ฉันทำผิดอะไร
