ฉันกลับมาถึงบ้านรามด้วยสภาพที่เหม่อลอย พอเจอข้าวฟ่างฉันก็รู้สึกเหมือนว่าบ่อน้ำตามันจะเเตกอีกรอบนึง เธอเป็นคนบอกให้ฉันเชื่อมั่นในตัวพี่คิง เชื่อว่าเขาจะคิดเองได้ เเต่เปล่าเลย เขาไม่เคยเปลี่ยนไปเลยต่างหาก
"รุ่นพี่เป็นอะไรคะ" ข้าวฟ่างเข้ามาถึงตัวฉันทันทีที่เห็นหน้า
"พาเธอไปพักที"
"ได้ค่ะ.."
"ว่าเเต่พี่รามคะ.."
"อย่าพึ่งถามอะไรมาก ฉันบอกให้พาเธอไปพักก่อน"รามทำเสียงดุเธอน้อยๆ ฉันเลยจับมือข้าวฟ่างไว้ เธอยังเด็กไม่รู้อะไรหรอก
"ค่ะ.."
ข้าวฟ่างเธอประคองฉันเดินลงมานั่งที่เตียง พอนึกถึงคำพูดเขาเเล้วจู่ๆฉันก็อยากจะร้องไห้อีกรอบ คำพูดที่ไม่เคยเเคร์ความรู้สึกกันบ้างเลย ฉันบอกความรู้สึกตัวเองไปหมดเปลือกเเล้ว เหลือก็เเต่เขานั่นเเหละที่กำลังทำมันพังลงช้าๆ
"พี่คิงต้องใจร้ายกับพี่มากเลยใช่ไหมคะ"เธอถามฉันด้วยใบหน้าเเละท่าทางที่เป็นห่วง
"ใช่ ..เขาใจร้ายมาก"ฉันตอบกลับเสียงสั่นเครือ มือจิกผ้าปูเตียงเ
