"โอเค ๆ หยุดดิ้นได้แล้ว ไม่จับก็ไม่จับ"
เรนเดียร์ตวัดสายตามองฟรินท์ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ ทำเอาชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมา
"ไม่ต้องมายิ้ม"
"แค่ยิ้มก็ไม่ได้เหรอครับ"
"อี๋! ขนลุกอย่ามาคงมาครับอะไรนะ เก็บไว้ไปพูดกับน้องใบเฟิร์นสิ"
"ที่แท้ก็หึงนี่เอง"
"หุบปากไปนะไอ้ฟรินท์ อย่ามากวนประสาทฉันนะ"ร่างเล็กตวาดออกไป สีหน้าเลิ่กลั่กสุด เมื่อถูกเขาจับได้ว่าเธอกำลังหึงหวงเขา
ก๊อก! ก๊อก!
ประตูถูกเปิดออกโดยพยาบาลเดินเข็นรถนั่งเข้ามาภายในห้องพักฟื้น
"คุณพ่อก็อยู่ด้วยเหรอคะ"พยาบาลเอ่ยทักเสียงสดใส ซึ่งฟรินท์ก็พยักหน้ายอมรับทันที เรนเดียร์ได้แต่นั่งเบะปากใส่เขา ถ้าไม่ติดว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่น เธอคงปฏิเสธเสียงแข็งไปแล้ว
"เดี๋ยวจะพาคุณแม่ไปตรวจครรภ์หน่อยนะคะ คุณหมอรออยู่ที่ห้องตรวจค่ะ"
"เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้ครับ"
เรนเดียร์ทำปากขมุบขมิบว่าอย่ายุ่ง แต่ทว่าเขาทำเป็นไม่สนใจ ยังเข้ามาอุ้มเธอลงจากเตียงขึ้นไป
