“เธอไม่คิดถึงฉันเหรอ”เมื่อหญิงสาวเอามือมาจับสาบเสื้อเอาไว้ ไม่ยอมให้เขาถอดมันออก ก็เลยต้องทำหน้าตาน่าสงสารเพื่อให้เธอเห็นใจ
“คิดถึงสิ แต่ที่นี่มันโรงพยาบาลนะ”
“นี่มันห้องส่วนตัวนะเรน ใครจะเข้ามาได้ถ้าเราล็อกประตู”
“เอ่อ…”เรนเดียร์ทำท่าทีลังเล ใจหนึ่งเธอก็คิดถึงเขาจริง ๆ แต่อีกใจก็ยังค้านอยู่ในใจว่าจะดีเหรอที่เราสองคนจะทำอะไรกันในห้องพักผู้ป่วยแบบนี้ มันจะเป็นการไม่ให้เกียรติสถานที่หรือเปล่า
“ยิ่งเธอคิดนาน ยิ่งเสียเวลานะเรนเดียร์”
“แค่รอบเดียวนะ”เรนเดียร์อ้อมแอ้มตอบ พร้อมกับหลบสายตาคมของเขา ซึ่งร่างสูงของฟรินท์ก็กระโจนเข้าใส่เธอทันที ราวกับสัตว์ป่าที่หิวโหยจนเธอรู้สึกกลัวและตื่นเต้นขึ้นมา
มือหนาจับท้ายทอยของเธอให้ตอบรับจูบอันเร่าร้อนและดุเดือดของเขา เป็นจูบที่ทั้งดุดันและรุนแรงราวกับจะสูบวิญญาณเธอให้ออกมาจากร่าง มือหนาอีกข้างก็เร่งปลดเชือกเสื้อผู้ป่วยออกจากกัน ก่อนจะใช้มือสัมผัสอกขา
