ฟรินท์ไปส่งใบเฟิร์นกลับบ้านเสร็จแล้ว เขาก็ขับรถมาที่ผับของธันเดอร์ทันที ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อยากไปไหนทั้งนั้น อยากนั่งเมาจนหลับไป
"มาบ่อยนะมึง"ธันเดอร์เห็นเพื่อนมาตั้งแต่หัวค่ำก็เดินเข้ามาทักทาย"ยกขนาดนี้ คืนนี้มึงอยากนอนชั้นบนอีกสินะ"
"......"
"เป็นไรว่ะ งานก็ดี รักก็ไปได้สวย แต่มึงกลับทำตัวเหมือนคนอกหัก"
ธันเดอร์จ้องหน้าเพื่อนจริงจัง ทีแรกเขาก็ไม่ค่อยอยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของเพื่อน แต่พักนี้ทำตัวแปลกขึ้นทุกที"กูถามมึงได้ยินไหมไอ้ฟรินท์หรือว่ามึงหูหนวกไปแล้ว กูจะได้พาไปรักษา"
“กูได้ยิน แต่ไม่รู้จะตอบมึงยังไงว่ะ”พูดแล้วก็ยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ตั้งแต่มานั่งไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาดื่มเหล้าเพียว ๆ ไปเกือบสี่แก้วแล้ว แต่ทว่ากลับไม่รู้สึกถึงรสชาติความขมของมัน เป็นไปได้ว่าตอนนี้ชีวิตของเขาคงจะขมกว่าเหล้าราคาแพงพวกนี้
“ถ้าไม่รู้จะตอบยังไง เปลี่ยนเป็นเล่าได้ไหมว่ะ”
เพราะประโยคกำกวมของเพื่อน
