ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"เรน!! ออกมากินข้าวหน่อยสิลูก"
เสียงคนเป็นแม่ยืนเคาะประตูเรียกอยู่หน้าห้อง แต่ทว่าร่างเล็กของเรนเดียร์ก็ยังนอนขดอยู่บนที่นอนพร้อมกับผ้าห่มคลุมกายอยู่แบบนั้น
ดวงตากลมโตเหม่อลอย อาทิตย์กว่าแล้วที่เธอกลับบ้านมาและอยู่ในสภาพเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้ สามวันแรกเธอร้องไห้อย่างหนักหน่วงและไม่ออกไปพบหน้าใครทั้งนั้น ตั้งแต่ออกจากโรงแรมที่ระยองในตอนเช้ามืด เธอก็บล็อกการติดต่อกับฟรินท์ทุกช่องทาง และตัดสินใจกลับบ้านทันที
ทีแรกพ่อกับแม่ก็สงสัยว่าเธอเป็นอะไร ถึงได้ทิ้งงานมาแบบนี้ เธอบอกไปว่ารู้สึกเหนื่อยและอยากอยู่คนเดียว ท่านทั้งสองก็เหมือนจะเข้าใจและเลิกถามเธอไป แต่ทว่าเมื่อผ่านไปสามวัน แม่ก็กลับมาซักไซร้ถามเธอด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง เธอเลยจำเป็นต้องบอกความจริงท่านไปว่ากำลังอกหัก และอยากรักษาแผลใจคนเดียว ตอนนั้นแม่ก็ปลอบใจเธอยกใหญ่ เธอรู้ว่าท่านอยากถามว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่เธอ
