มะปรางเดินขึ้นมาตามเรนเดียร์ลงไปกินข้าวเหมือนทุกวัน เมื่อวานช่วงค่ำดีหน่อยที่เริ่มถามหาอาหาร เธอเลยเอาข้าวต้มเหมือนเมื่อเช้าให้กินไป ถึงจะกินไปได้นิดหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
ก๊อก! ก๊อก!
“เรนลูก ออกมากินข้าว ออกมาสูดอากาศข้างนอกบ้างนะ”เหมือนเดิมคือไม่ว่าเธอจะเรียกยังไงลูกสาวของเธอก็ไม่เปิดประตูออกมาจากห้อง เลยเอากุญแจสำรองที่ถือมาด้วยไขเข้าไปเหมือนทุกวัน แต่ทว่าวันนี้มีบางอย่างผิดปกติคือเรนเดียร์นอนนิ่งไม่ขยับ ด้วยความเป็นห่วงเลยรีบขยับเข้าไปใกล้ตัวลูกสาว
“เรนลูก”มะปรางตกใจแทบสิ้นสติ มือสั่นเทายกขึ้นไปจับหน้าลูกสาวคนเดียวที่มีเหงื่อผุดซึมเต็มหน้า ทั้งที่ห้องเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นเฉียบ
“ฮึก ฮึก เรน”น้ำตาคนเป็นแม่ไหลเป็นทางเมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของเรนเดียร์ที่พยายามเปิดเปลือกตามองเธอ“เรนเป็นอะไร ทำไมเป็นแบบนี้”
“ระ เรนปวดท้อง”เสียงสั่นเทาและแหบแห้ง พยายามพูดออกมาให้คน
