“เพลงจะคุยอะไรกับพี่” สิ้นเสียงถามมือบางก็ตวัดฟาดเข้าที่ใบหน้าหล่อเหล่าเต็มแรง จนใบหน้าหันไปตามแรงปะทะ ริ้วแดงรูปนิ้วปรากฏบนใบหน้าขาวทันทีเช่นกัน
ทว่าตรัยคุณกลับไม่คิดจะสอบถามหาเหตุผลของการถูกตบหน้าครั้งนี้ หันมายิ้มบางให้พิมพ์มาดาเสียด้วยซ้ำ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำวันนี้มันเกินที่พิมพ์มาดาต้องการ เขาข้ามเส้นที่พิมพ์มาดาต้องการอยากให้เขาเป็น ก็สมควรแล้วที่เธอจะตบหน้าเขา
“ถ้ามันจะทำให้เพลงรู้สึกดี พี่ยินดีให้เพลงตบ” พูดจบพิมพ์มาดาก็ฟาดฝ่ามือลงบนแก้มสากอีกข้างเต็มแรงเช่นกัน
“อย่ามาทำเป็นพระเอก ทั้งๆ ที่คุณเป็นมากกว่าตัวร้ายด้วยซ้ำ รู้บ้างไหมว่าคุณกำลังทำให้เรื่องทุกอย่างมันวุ่นวาย คุณกำลังทำให้น้องพร้อมมีความหวัง คุณกำลังล้อเล่นกับความรู้สึกของลูกเพลง” พิมพ์มาดาพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ไม่ใช่เพราะเธอจะร้องไห้ แต่เพราะเธอโมโหจนแทบคุมตัวเองไม่ได้ต่างหาก
“พี่ไม่ได้ล้อเล่นกับความรู้สึกลูก
