คล้อยหลังพิมพ์มาดาเดินจากไป ตรัยคุณอุ้มลูกน้อยที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นบนตักมานั่ง บนเก้าอี้ ลูบศีรษะเล็กที่ซบอยู่กับอกเป็นการปลอบประโลม
การกระทำของตรัยคุณอยู่ในสายตาของมนัสวีและสมพร ที่มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ด้วยความสงสารน้องพร้อมและพิมพ์มาดาที่คงเจ็บปวดไม่ต่างกัน สาเหตุทั้งหมดคงเป็นใครไม่ได้นอกจากผู้ชายที่เพิ่งกลับเข้ามาในชีวิตของคนทั้งคู่
“ไม่ร้องนะลูกนะ เงียบนะครับ คนเก่งเขาไม่ร้องไห้กันแบบนี้หรอกนะรู้ไหม” ใบหน้าที่ซบอยู่กับอกเงยขึ้นมองบิดา คราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มทั้งสองข้างยิ่งบีบรัดหัวใจตรัยคุณให้เจ็บปวด บรรจงเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มให้ลูกชาย
“อึก...พ่อจะทิ้งพร้อมไปไหม...อึก...พ่อจะอยู่กับพร้อม...อึก...กับแม่ไหมครับ” เสียงสั่นเครือเคล้าเสียงสะอื้น ยิ่งบีบรัดหัวใจผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อจนน้ำตาคลอ พรมจูบศีรษะเล็กของลูกชายด้วยความละอายใจ
ความหวังของหนูน้อยคือการได้อยู่กับพ
