พร้อมเพลงรักษ์

ความรักของครอบครัว 1

ย่างเข้าสู่วันใหม่อากาศในต่างจังหวัดค่อนข้างปลอดโปร่งเย็นสบาย มีลมพัดผ่านแผ่วเบาเพราะเป็นช่วงปลายฝนต้นหนาว ไฟภายในห้องนอนสว่างไสวขึ้นในช่วงเวลาสี่นาฬิกาของทุกวัน พิมพ์มาดาตื่นตามเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้ รีบยื่นมือขึ้นไปกดปิดเสียงแจ้งเตือน ด้วยกลัวลูกชายที่หลับอยู่ข้างกันจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

ผ้าห่มผืนเล็กสีเทาที่เธอคอยห่มให้ตลอดทั้งคืน ตอนนี้ถูกชายถีบลงมากองอยู่ที่ต้นขา คนเป็นแม่เห็นแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยรอยยิ้ม ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเล็กให้ลูกชายจนถึงหน้าอก ลูบศีรษะเล็กด้วยความรักสุดหัวใจ

ยามลูกหลับเธอมักชอบมองใบหน้าน้องพร้อม ใบหน้าที่มีเค้าโครงของผู้ชายคนนั้น ยิ่งเวลายิ้ม รอยยิ้มของลูกชายเหมือนดั่งถอดแบบผู้ชายคนนั้นมา ยังดีที่ดวงตาและจมูกได้เธอไปบ้าง ไม่อย่างนั้นเธอคงน้อยใจกว่านี้ ที่ลูกรักบุคคลที่มีส่วนให้กำเนิดมากกว่าเธอคนที่เป็นแม่

‘น้องพร้อม’ เกิดมาจากความไม่พร้อมของเธอ แต่เธอก็ ‘พร้อมรัก’ และพร้อมดูแลของขวัญล้ำค่าชิ้นนี้ให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ลูกเลือกให้เธอเป็นแม่

พิมพ์มาดาพรมจูบหน้าผากลูกชาย จากนั้นก็หายเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเพื่อออกไปตลาดเช้า ซื้อของมาเตรียมทำขายในเช้าวันนี้

ตลาดเช้ามีผู้คนมากมายมาจับจ่ายซื้อของ ส่วนมากเป็นพ่อค้าแม่ค้าเสียส่วนใหญ่ พิมพ์มาดาเดินซื้อของด้วยความรวดเร็ว มีแวะคุยทักทายกับแม่ค้าที่รู้จักบ้าง

หญิงสาวยังจำได้ดีถึงช่วงแรกๆ ที่มาซื้อของกับบิดาที่ตลาด แม่ค้าในตลาดพากันถามเสียยกใหญ่ว่าเธอแต่งงานกับใคร แต่งตอนไหน ทำไมไม่เห็นรู้ข่าวคราว สามีไม่มาด้วยหรือไง

ความอยากรู้เป็นเรื่องปกติของมนุษย์เธอเข้าใจ และคิดเอาไว้ว่าอย่างไรเสียสักวันก็ต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น สำหรับเธอไม่เป็นอะไร แต่ความรู้สึกของพ่อนี่สิที่เธอเป็นห่วง กลัวท่านจะคิดมากกับเสียงซุบซิบนินทาที่ดังตามหลังมาติดๆ ทั้งที่เธอและพ่อยังก้าวขาไม่พ้นร้านดีสักเท่าไหร่

แต่ท่านกลับบอกว่า ปากคนก็เป็นแบบนี้ ไม่ต้องเก็บมาใส่ใจ คนเรามีปากก็ต้องพูดเป็นธรรมดา ไปห้ามเขาไม่ได้ เดี๋ยวพอเขาเหนื่อยก็หยุดไปเอง และก็เป็นอย่างเช่นที่พ่อว่าไว้ไม่มีผิด เมื่อมีเรื่องใหม่น่าสนใจ เรื่องที่เธอท้องไม่มีพ่อก็กลายเป็นเรื่องปกติไม่มีใครสนใจ

และที่สำคัญน้องพร้อมยังเป็นที่รัก ที่เอ็นดูของป้าๆ ในตลาดเสียด้วย หากลูกชายเธอมาด้วยวันไหน ได้ขนมนมเนยติดไม้ติดมือกลับไปด้วยทุกครั้ง

หม้อน้ำสต๊อกกระดูกหมูเบอร์ห้าสิบตั้งอยู่บนเตารอ ตั้งแต่ที่พิมพ์มาดายังไม่กลับมาจากตลาด สมพรทำหน้าที่เตรียมเครื่องปรุงต่างๆ ช่วยบุตรสาว ที่เข้ามาค้าขายเต็มตัวและบอกให้ตัวเองพักผ่อน แต่คนอายุมากนอนไม่ค่อยหลับ รู้สึกตัวตื่นตั้งแต่สามนาฬิกาเพราะความเคยชิน จะข่มตานอนต่อก็หลับไม่ลง เมื่อคล้อยหลังบุตรสาวออกไปจ่ายตลาด จึงรีบลงมาเตรียมของรอ

“นี่แอบตื่นตั้งแต่เพลงออกไปอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย” เมื่อเปิดประตูหลังบ้านเข้ามา เห็นบิดากำลังปั่นกระเทียมเพื่อจะนำมาเจียวก็เอ่ยขึ้นอย่างไม่จริงจัง เพราะรู้นิสัยบิดาดีว่าอยู่นิ่งเฉยไม่ค่อยได้ ออกจะรั้นไม่ยอมฟังเสียด้วยซ้ำ บางครั้งบอกยากกว่าน้องพร้อมเสียอีก

“ก็พ่อนอนไม่หลับนี่น่า รีบไปล้างกระดูกหมูเถอะ น้ำเดือดสักพักแล้ว” หลังจากนั้นต่างคนก็ต่างทำหน้าที่ของตัวเอง

น้ำสต๊อกสูตรลับหม้อใหญ่ถูกนำมาเป็นส่วนผสมหลักในการต้มข้าวทำโจ๊ก เพื่อรสชาติจะได้อร่อยกลมกล่อม และยังนำมาทำเป็นน้ำราดหน้า หม้อเบอร์ห้าสิบที่ว่าใหญ่บางวันก็แทบไม่พอขาย จะว่าอร่อยก็ไม่เถียง หรือจะบอกว่าขายถูกก็มีส่วน แม้วัตถุดิบจะมีราคาสูงขึ้นก็ตาม

ทว่าร้านราดหน้าลุงพรก็พยายามตรึงราคาให้ทั้งคนขายและคนซื้ออยู่ได้ ได้กำไรน้อยหน่อย แต่อาศัยว่าขายหมดทุกวันไม่มีเหลือ อีกอย่างก็มีโจ๊กมาเสริมตอนเช้า พอได้กำไรเพิ่มขึ้นมา

เมื่อหลังร้านเตรียมพร้อมเรียบร้อย พิมพ์มาดาจึงดึงประตูหน้าร้านที่เริ่มจะฝืดตามอายุการใช้งานขึ้น เช็ดโต๊ะและตู้กระจกหน้าร้านให้สะอาด จัดการยกหม้อโจ๊กที่แบ่งมาทีละนิดพอยกไหว มาเทลงในหม้อใบใหญ่ที่เตรียมไว้ วางเครื่องเคียงทั้งหมดลงในตู้

“พ่อ เพลงฝากหน้าร้านก่อนนะ ไปดูพร้อมก่อนไม่รู้ป่านนี้ตื่นหรือยัง” สมพรพยักหน้าให้บุตรสาว เมื่อเหลือบดูนาฬิกาได้เวลาที่หลานชายต้องตื่นขึ้นมาอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียน

เตียงนอนว่างเปล่า ผ้าห่มผืนเล็กถูกพับวางไว้ แม้จะไม่ได้พับสวยงามเหมือนดั่งคนโต ทว่าการที่พิมพ์มาดาพร่ำสอนว่าให้รู้จักเก็บที่นอน เพราะเธอต้องวุ่นอยู่กับการขายของเพื่อหาเงิน อาจไม่มีเวลามาเก็บให้อย่างน้อยก็เป็นผล แม้บางวันลูกชายจะลืมทำไปบ้างก็ไม่เป็นไร

พิมพ์มาดาเดินเข้าไปยืนหน้าห้องน้ำ แนบหูกับบานประตูเพื่อฟังเสียงน้ำไหล ทว่ากลับเงียบสนิท จนหญิงสาวต้องลองจับลูกบิดค่อยๆ แง้มประตูเปิดออก สิ่งที่เห็นทำให้คนเป็นแม่อมยิ้ม ลูกชายนั่งสัปหงกอยู่บนชักโครก ในมือถือแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันใส่ไว้เรียบร้อย ร่างบางทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าลูกชาย ประคองใบหน้าเล็กไว้ด้วยสองมือ

“น้องพร้อมครับ” หนูน้อยปรือตาขึ้นมอง เมื่อเห็นหน้ามารดาเท่านั้นแหละ อาการง่วงหายเป็นปลิดทิ้ง ตาที่ปรือในคราแรกก็เบิกโพลงขึ้นมา

“พร้อมจะแปรงฟันเดี๋ยวนี้เลยครับ” รีบลงจากชักโครกและเอื้อมมือไปกดน้ำด้วยความว่องไว

“แม่ให้เวลาห้านาที รีบอาบน้ำและออกไปแต่งตัว วันนี้วันอะไรนะ พร้อมต้องใส่ชุดอะไรเอ่ย” เด็กน้อยทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“วันนี้วันศุกร์ ใส่ชุดธรรมะครับ”

“โอเค งั้นเดี๋ยวแม่ไปเตรียมชุดวางไว้ให้บนเตียง พร้อมแต่งตัวเสร็จแล้วถือกระเป๋านักเรียนตามลงมานะลูก”

“ครับ” ขานรับเสียงหนักแน่น

คล้อยหลังผู้เป็นแม่คนที่เผลอนั่งหลับก็รีบแปรงฟัน สะอาดบ้างไม่สะอาดบ้างเดี๋ยวค่อยมาว่ากัน ขอแค่ให้ทันเวลาที่กำหนดไว้ก็พอ