หนูน้อยรีบแต่งตัวประแป้งจนใบหน้าเนียนขาว หยิบชุดที่มารดาเตรียมไว้ให้มาสวมใส่ ทว่าเมื่อใส่กางเกงไปแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ใส่เจ้าลิงน้อย เดือดร้อนต้องถอดกางเกงออกก่อน และรีบเดินไปยังลิ้นชักของตัวเอง เปิดชั้นที่สองหยิบชั้นในตัวเล็กสีขาวมาสวมใส่ กำลังจะเดินกลับมาหากางเกงที่ถอดวางไว้ ก็ต้องรีบกลับไปปิดลิ้นชักที่ตัวเองดึงออกมาอีก
“สายแล้ว” บ่นพึมพำให้ตัวเอง จัดการทุกอย่างด้วยความว่องไว ขืนชักช้าคงถูกมารดาดุเข้าให้
น้องพร้อม ไม่คิดจะงอแง เพราะเข้าใจในแบบของเด็กวัยห้าขวบว่าแม่เหนื่อย แม่ต้องขายของเมื่อ ขายของได้ก็จะมีเงินให้ตัวเองไปกินขนมที่โรงเรียน เด็กน้อยยังอยากเร่งให้ตัวเองโตเร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ หากตัวเองถูกรดน้ำใส่ปุ๋ยแล้วเจริญงอกงามโตได้เหมือนต้นไม้ก็คงดีจะรดน้ำใส่ปุ๋ยตัวเองทุกวัน จะได้โตไปช่วยมารดากับคุณตาขายของเร็วๆ
ชีวิตในแต่ละวันของครอบครัวพิมพ์มาดาไม่มีอะไรหวือหวา ออกจะเรียบง่าย
