ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์เด็กทุกคนคงได้ตื่นสายเพราะไม่ต้องรีบตื่นเช้าไปโรงเรียน ทว่ากลับไม่ใช่เด็กชายพัทธดนย์ที่ตื่นมาตั้งแต่หกนาฬิกาเพราะความเคยชิน ร่างจ้ำม่ำแก้มสองข้างแดงระเรื่อน่ารัก กำลังช่วยคุณตาเช็ดเก้าอี้อย่างขะมักเขม้น มือเล็กจับผ้าขี้ริ้วถูกไปมาบนพื้นเก้าอี้ตามที่คุณตาและมารดาสอน เมื่อเช็ดจนสะอาดก็ยกเก้าอี้เข้าไปจัดเรียงเป็นระเบียบ
“ไม่ต้องยกหรอกลูก เดี๋ยวตายกเองดีกว่ามันหนัก” รีบเดินเข้ามาแย่งเก้าอี้จากมือหลานไปทำเสียเอง
“พร้อมไหวครับคุณตา” เอ่ยจริงจังหนักแน่น แม้จะไหวแต่ก็ใช่ว่าจะไม่หนัก แต่หนูน้อยก็อยากช่วยคุณตาทำงาน
“เดี๋ยวสายๆ ตาพาไปตลาด” สมพรกระซิบบอกหลานอย่างเจ้าเล่ห์ให้ได้ยินกันสองคน กลัวบุคคลที่สามที่อยู่ในครัวจะได้ยิน เมื่อได้ยินที่คุณตาบอกหนูน้อยก็ตาลุกวาว แต่ก็ยังไม่วายจะหันไปมองรอบๆ ให้แน่ใจว่ามารดาไม่ได้อยู่ตรงนี้ใช่ไหม
“อย่าเอ็ดไปนะครับ” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นโยกศีรษะห
