ตอนที่ 4 อยากรื้อฟื้นหรือยัง
1346 คำ
"นายใหญ่ครับ ผมหาคนที่จะมาคอยดูแลคุณกรองแก้วได้แล้วนะครับ" ลูฟวร์พูดขึ้นเมื่อทั้งคู่อยู่ด้วยกันในลิฟต์
"ไว้ใจได้ใช่ไหม"
"ครับนายใหญ่ คนนี้ผมให้เรฟช่วยคัดกรองมาอีกทีครับ" เรฟเป็นคนสนิทของลูฟวร์ที่เขาพามาทำงานที่กาสิโน
"อย่าให้มีปัญหาตามมา"
"ครับนายใหญ่"
ไลออนยังคงอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวใส่คู่กับกางเกงยีนส์ แววตานิ่งงันดูเย็นชา เจ้าของกาสิโนและมาเฟียที่มีอิทธิพลที่สุดในตอนใต้เมื่อเข้ามาในชั้นกาสิโน ไลออนก็เดินตรงไปที่ห้องจัดการปัญหาทันที
เสียงเปิดประตูเหล็กหนาทึบ ทั้งห้องถูกสร้างให้เก็บเสียงเป็นอย่างดีในห้องไม่ได้สวยหรูแต่อย่างใด กลับกัน ในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นไม่พึงประสงค์คละคลุ้งเสียจน จะอาเจียนเสียให้ได้แต่มันไม่ใช่กับไลออนและคนสนิททั้งสองคนอย่างลูฟวร์และคาร์ลอส์
"สวัสดีครับคุณเพย์ตัน" น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเคร่งขรึมน่าเกรงขามชวนให้เพย์ตันขนลุกขึ้นมาทันที
"ค..ครับคุณไลออน" เพย์ตันมีสีหน้าที่ตื่นตระหนก เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาจนไลออนและลูกน้องทุกคนต่างก็เห็นในแบบเดียวกัน
"กาสิโนผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่คุณเพย์ตันเลือกใช้บริการ แต่น่าเสียดาย.." มาเฟียหนุ่มเลือกที่จะเว้นวรรคก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าของคนที่มีรอยฟกช้ำ แล้วจ้องมองเข้าไปนัยน์ตาก่อนจะพูดประโยคถัดไป
"เสียดายที่คุณเพย์ตันคงไม่ได้กลับไปเจอหน้าคุณพอร์เตอร์นายกรัฐมนตรีสหราชอาณาจักร" เสียงของเขาขรึมลงอีกเล็กน้อย สายตาคมกริบจังคงจ้องเพย์ตันตาเขม็ง
"ผม ผมผิดไปแล้ว คุณไลออนอยากได้อะไรเดี๋ยวผมจะรีบหามาให้..เดี๋ยวนี้เลยครับ!" สองมือที่เต็มไปด้วยเลือดเกาะที่ขาผ่านกางเกงยีนส์ มือใหญ่ข้างหนึ่งของไลออนถูกยกขึ้นห้ามคนสนิทราวกับบอกว่าไม่เป็นไร
ไลออนไม่ได้ตอบกลับแต่เขาใช้สายตาคมกริบจ้องมองนัยน์ตาเหมือนในตอนแรก
"ผมพูดจริง ขอแค่คุณไลออนบอกมาเท่านั้นครับ" เพย์ตันเปลี่ยนท่าทีไปจากเดิมมากๆ จากในห้องเล่นพนันที่เต็มไปด้วยความเหย่อหยิ่ง เกรี้ยวกราด ทำตัวเป็นนักเลงอันธพาล หน้าหม้อมือไม้ไวล้วงจับลูบคลำพนักงานหญิงไปทั่ว ตอนนี้สภาพไม่ต่างจาก..
"คุณไม่เหมาะที่จะเป็นลูกของคุณพอร์เตอร์ด้วยซ้ำ..ผมจะไว้ชีวิตแต่ขอเรียกค่าเสียหายก็แล้วกัน"
"ได้ ได้เลยครับคุณไลออนอยากได้เท่าไหร่ผมจะเอามาให้คุณตอนนี้เลยครับ"
"ว้า..แย่จังเพราะสิ่งที่ผมต้องการมันไม่ใช่เงินแต่มันคือ.." ม่านตาของเพย์ตันขยายกว้างขึ้นก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งอย่างไม่เข้าใจ
ไลออนเงยหน้าขึ้นไปมองลูกน้อง คนที่ทำหน้าที่อยู่ในห้องนี้โดยเฉพาะก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง นิ้วหัวแม่มือถูกเกี่ยวรั้งที่เข็มขัดแล้วเดินหันหลังออกไปจากห้อง แล้วเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดก็ตามหลังมาติดๆ
อ๊ากก! ผวัวะ!
เพย์ตันร้องด้วยความเจ็บปวด เสียงของการถูกตีด้วยของแข็งดังติดๆกันจนไลออนเดินเข้าลิฟต์ไป เสียงปิดประตูของห้องจัดการปัญหาก็ดังขึ้น ด้านนอกห้องไม่มีเสียงเล็ดรอดออกมาแม้แต่นิดเดียวราวกับว่าในห้องไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ไปผับไหมครับนายใหญ่"
"กี่โมงแล้วนะ" ไลออนถามขึ้นเพราะว่าเขาลืมใส่นาฬิกาตั้งแต่เช้า เพราะเขารีบไปรับกรองแก้วที่โรงพยาบาลจนลืมใส่มาแถมโทรศัพท์มือถือยังลืมเอามาจากห้องทำงานอีก
"เกือบห้าโมงเย็นแล้วครับ"
ไลออนยืนนึกพร้อมกับมองเลขในลิฟต์ที่ตอนนี้กำลังจะถึงชั้นบนสุด ลูฟวร์ได้แต่นึกในใจ เจ้านายของเขาคงกลับห้องอย่างแน่นอนเพราะนี้มันจะถึงชั้นบนสุดอยู่แล้ว
ติ้งง! เสียงประตูลิฟต์ถูกปิดออก พร้อมกับคำสั่งที่ตามมา
"ไปดูผับแทนที เสร็จแล้วก็กลับไปได้เลย"
"ครับนายใหญ่"
กรองแก้วหลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็ออกมาหาเสื้อผ้าใส่ แต่พอเธอเปิดตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ก็ถึงกับอ้าปากค้างทันที
"ทำเราถึงซื้อเสื้อผ้าแบบนี้ใส่นะ.." เมื่อคำพูดที่หลุดออกมาจากปากทำให้กรองแก้วถึงกับหยุดนิ่งไป ทำไมเธอถึงคิดว่าเธอไม่ชอบใส่เสื้อผ้าสไตล์แบบนี้ล่ะ หรือว่าความทรงจำของเธอกำลังจะกลับมา
แต่ก็แค่นั้นเธอนึกอะไรไม่ออกอีกแล้วมือเล็กหยิบเสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้นมาใส่ เมื่อแต่งตัวเสร็จเธอก็ออกมาจากห้องนอนแล้วเดินตรงไปยังในครัว มือเล็กเริ่มเปิดตู้เย็นและตามตู้ต่างๆภายในห้องครัวเพื่อดูวัตถุดิบต่างๆ ว่าพอจะทำอะไรกินได้บ้าง แต่...
"ฉันทำอาหารไม่เป็นเหรอ" เป็นประโยคหลังจากที่เธอหยิบผัก เนื้อปลา กุ้งและผักต่างๆที่วางเรียงอยู่บนชั้นเตรียมอาหารจนเต็มไปหมดแต่เมื่อเธอพยายามจะทำอาหารกลับนึกไม่ออกว่าต้องทำยังไง จนกลับไปเอาโทรศัพท์ที่ไลออนเป็นคนบอกว่าเครื่องนี้เป็นของเธอ
นิ้วเรียวจิ้มที่คลิปๆนึงที่บอกวิธีทำอาหารง่ายๆกินเองที่บ้านเมนูยอดฮิต 'วิธีทอดไข่เจียว'
กรองแก้วเปิดตู้เย็นอีกครั้งแล้วหยิบไข่เป็ดออกมาสองใบตามคลิปเป๊ะๆ แล้วตอกไข่ใส่ชามเล็กแล้วใช้ซ้อมตีให้เป็นเนื้อเดียวกันยิ่งตีเยอะๆเร็วๆยิ่งอร่อย 'จริงเหรอ'
สองชั่วโมงผ่านไป
ร่างบางที่เนื้อตัวมอมแมมเต็มไปด้วยไข่เป็ดเลอะอยู่เต็มเสื้อ ซอสปรุงรส ผงปรุงรส เปลือกไข่ หล่นอยู่เต็มพื้นห้องครัวลามไปถึงโต๊ะอาหารที่มีไข่เจียวไหม้ เกรียม ดิบอยู่บนจานที่ถูกวางเรียงกันอยู่เต็มโต๊ะอาหาร
กรองแก้วยังคงไม่ยอมแพ้กับเมนูไข่เจียวและนี่เป็นสองฟองสุดท้าย ที่เธอต้องทำมันให้สำเร็จให้จงได้ ความสนใจทั้งหมดของเธอตอนนี้คือในถ้วยที่กำลังตั้งใจตีไข่ให้เป็นเนื้อเดียวกันจนไม่ได้สังเกตหรือรู้สึกอะไร ว่ามีคนกำลังยืนมองตัวเองอยู่
ไลออนเดินย่องเข้าไปเงียบๆที่ด้านหลัง เธอใส่ชุดที่เขาเป็นคนซื้อให้และเลือกเองกับมือ เอวคอดนั่นเขาอยากจับมันเอาไว้ทั้งสองมือของเขาอีกครั้ง
"อยากกินจังครับ"
เคร้ง!
ร่างบางสะดุ้งจนทำให้ซ้อมในมือหล่นลงไปกับพื้นแต่ไม่น่าตกใจเท่ากับความรู้สึกของเธอในตอนนี้ ริมฝีปากบางเริ่มสั่นระริก เมื่อรู้สึกถึงการเสียดสีที่ก้นของเธอและรับรู้ถึงการพองตัวที่บริเวณก้นของเธอ จนทำให้ร่างกายร้อนรุ่มอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หรือว่าเคยเป็น
"คุณ! ช่วยถอยออกไปก่อนได้ไหม" ไลออนไม่ได้ทำตามแถมยังใช้สองแขนโอบกอดเอวคอดเอาไว้แน่นจนทำให้กรองแก้วดิ้นไปดิ้นมา ทำให้ก้นของเธอโดนแท่งร้อนที่กำลังพองตัวอยู่เต็มๆ
"ถ้ายังไม่อยากรื้อฟื้นความสัมพันธ์ของเราก็อย่าดิ้น"
"..." กรองแก้วหยุดดิ้นทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่ไลออนพูด ตาคมมองไปที่ใบหน้าขาวเนียนที่ตอนนี้เริ่มแดงระรื่อจนลามมาถึงลำคอขาว อดไม่ได้ที่ไลออนจะพูดออกไปที่ข้างๆใบหูเล็กด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ พร้อมกับหายใจรดที่ต้นคอเล็ก จนไลออนรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่คนในอ้อมกอดกำลังต้องการเช่นกัน
"อยากรื้อฟื้นหรือยังครับ"
- ผู้เขียน
