"งั้นเดี๋ยวฉันขอตัวก่อนนะ" เสียงเจย์เดนเอ่ย ก่อนจะเดินออกไปอย่างรู้หน้าที่ โดยหลังจากที่มาเฟียหนุ่มออกไปแล้ว ชายวัยกลางคนก็นั่งลงแทนที่
"ทำไมแกถึงไม่เคยบอกฉัน"
"หนูคิดว่ามันไม่จำเป็น"
"ทำไม" ภูวนาถหันมองหน้าคนเป็นลูก
"เพราะหนูไม่คิดว่า...พ่อจะเชื่อในคำพูดของหนู" สิ้นเสียงทับทิมเอ่ย ชายทรงอิทธิพลก็ชะงักไปในทันที ซึ่งมันก็จริง...
"ฉันขอโทษนะ ฉันอยากขอโทษแกทุกเรื่องเลย" ประธานรัฐสภาเอ่ยพลางจ้องมองไปยังรอยแดงบนแก้มของหญิงสาวที่เกิดขึ้นจากมือหนาของเขา
"พ่อขอโทษนะเมแกน..."
"...พ่อขอโทษ" เขาทำได้แค่เพียงพูดคำนี้ออกมาซ้ำ ๆ ความรู้สึกผิดที่อยู่เต็มอก เมื่อพอได้รู้ความจริงทั้งหมด ภูวนาถก็นึกย้อนไปถึงสิ่งที่ตัวเองเคยทำไว้
"ช่างมันเถอะ" ทับทิมเอ่ยเสียงราบเรียบด้วยใบหน้ายังคงนิ่งเฉยทว่าดวงตาเฉี่ยวกลับวูบไหวอยู่ไม่น้อย
"ต่อไปพ่อจะถามแกก่อน ไม่ว่าเรื่องอะไร พ่อจะฟังแก..."
"...ดังนั้น แกสามารถอธ
