หลังจากกลับถึงบ้านหลังใหญ่ ทุกคนก็ต่างเดินไปยังห้องของตัวเองตามปกติ โดยเจย์เดนก็คอยอยู่กับร่างสวยตลอดไม่ห่าง
"เธอ...โอเคหรือเปล่า" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามหญิงสาวที่เอาแต่นั่งเงียบอยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ ทับทิมก็ชะงักเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับ
"ไม่รู้สิ ถ้าให้พูดตรง ๆ ฉันก็กังวล..."
"...เขาจะปลอดภัยใช่ไหม" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยหันถามมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้าง แววตาสวยแสดงออกมาถึงอารมณ์อ่อนไหวเป็นกังวลที่มี เจย์เดนที่เห็นแบบนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะเคลื่อนมือเข้าไปดึงร่างบางเข้ามาสวมกอด
"ต้องปลอดภัยสิ เชื่อมือพ่อฉันนะ"
"..." ทับทิมก็นิ่งเม้มปากแน่นดวงตาเฉี่ยววูบสั่นไหวด้วยความกลัว เธอเกลียดความสูญเสีย เธอไม่อยากที่จะต้องเผชิญกับความรู้สึกพวกนั้นอีกแล้ว
"เจย์เดน...ฉันกลัว" เรียวปากเล็กเอ่ยตามความรู้สึกที่มีอย่างไม่คิดจะปกปิดอีกต่อไป น้ำตาสีใสค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาสวย
"ฮึก ฉันกลัว..." ยิ่งรับร
