"เมียกูเป็นอะไร" เสียงมาเฟียหนุ่มมองหน้าถามน้องชายตัวเองที่เป็นคนตรวจอาการของหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่
"ไปคุยที่ห้อง" พูดจบ จอร์แดนก็หมุนตัวเดินตรงไปยังห้องตรวจของตัวเองโดยมีเจย์เดนที่สบถคำหยาบคายออกมาไม่หยุดด้วยความหัวเสีย
"เป็นเหี้ยไรไม่บอก ๆ มา จะลีลาทำห่าอะไร"
พรึบ
แพทย์หนุ่มก็นั่งลงยังเก้าอี้ที่นั่งของตัวเองด้วยสีหน้าราบเรียบไม่สนใจคำด่าทอจากคนเป็นพี่ชายแม้แต่น้อย ดวงตาคมหันไปจ้องมองพยาบาลที่ยืนอยู่ให้ออกไป โดยทันทีที่เหลือกันอยู่สองคน มาเฟียร้ายก็ยังคงสบถเอ่ย
"รีบ ๆ พูดมาสักทีดิไอ้น้องเวร!"
"ท้อง"
"ฮ...ฮะ?"
"ผู้หญิงคนนั้นท้อง" สิ้นเสียงแพทย์หนุ่มเอ่ย ร่างสูงที่ได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิดก็ยืนชะงักนิ่งเหวอ
"ทะ...ท้องงั้นเหรอ? มึงพูดจริงใช่ไหม ไอ้จอร์แดน"
"จะหลอกเพื่อ?"
"ไอ้เหี้ย! เมียกูท้อง..."
"...แม่งเอ๊ย! น้ำเชื้อกูนี่แม่งของจริงโคตร" ปากหนาเอ่ยด้วยสีหน้าภูมิใจกับผลผลิตของตั
