"ปกติทุกอย่างครับ ช่วงนี้ก็อาจมีเจ็บแผลอยู่บ่างนะครับ"หมอมนัสเอ่ยขึ้นหลังทำการตรวจเช็ครางกาย
"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ"มายมิ้นเอ่ย
"จากคำขอบคุณเปลี่ยนเป็นเรียกผมว่าพี่หมอแทนดีกว่าจะครับเรียกคนหมอฟังดู ห่างเหินยังไงไม่รู้"หมอมนัสพูดยิ้มๆ
"ได้สิค่ะ"มายมิ้นตอบรับ
"อะแฮ่ม...ให้มันน้อยๆหน่อยไอหมอ"ปฐวีต่อว่าเพื่อนแบบไม่จริงจัง
"จะพูดอะไรให้นึกถึงตอนที่โทรมาบอก (ไอหมอช่วยเมียกูด้วย)ด้วยนะ"หมอมนัสยักคิ้วใส่เพื่อนอย่างผู้ชนะ
"ทีใครที่มันนะมึง"ปฐวีคาดโทษไว้
มายมิ้นได้แต่นอนอมยิ้มฟังเพื่อนเขา ทะเลาะกัน สักพักหมอมนัสก็ขอตัวออกไป ในห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ปฐวีนั้งลงข้างเตียง แล้วจับมือบางไว้ในอุ้มมือใหญ่ของเข้า
"เจ็บมากไมครับ"ปฐวีเอ่ยถามขึ้น
มายมิ้นพยักหน้า
"เจ็บค่ะ"
"ผมขอโทษ ผมไม่น่าปล่อยให้คุณไปคนเดียวเลย"เขาโทษตัวเองมาตลอด
"ไม่ใช้ความผิดของคุณสักหน่อยค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุนี้ค่ะ"
